Nog 1 dag en dan begint het 'echte leven' weer; dan ga ik weer aan het werk. Afgelopen dagen heb ik heerlijk de tijd gehad om nog even bij te komen van mijn jetlag en dat was ook wel nodig. Op zich is het tijdsverschil en de kou me reuze mee gevallen maar mijn lichaam moet echt wennen aan een nieuw ritme. Ik voelde me afgelopen dagen alsof ik onderweg naar Trinidadin de bus zat zullen we maar zeggen.

De laatste dagen in Havana waren heerlijk, ik had geen programma en dus heb ik geprobeerd alles nog te doen wat ik wilde doen. Nog een keerlunchen bij Neruda (niet Meruda), nog een keer eten bij Castropol, elke avond nog bij de Malecon genieten van zonsondergang, elke ochtendgenieten van de straten van Havana, de laatste souvenirs kopen, nog een keer naar het zwembad. Maar het gekke was...de tijd ging langzaam, en de laatste dag wilde ikeigenlijk ookgewoon lekker naar huis. Ik had alles gezien, alles meegemaakt, alles in me opgenomen, overal van genoten, het was echt goed!

En dus ging ik lachend (stiekem ook met een traan) het vliegtuig in op weg naar huis. De reis zou zo'n 8uur duren naar Parijs en ik dacht "dan kan ik mooi proberen teslapen". Ik zat bij de nooduitgang, rij 30, daar waar je veel plek hebt om ook te staan. Dat zou fijn moeten zijn!

Na een uur kwam er een manvoor me testaan die toch verdacht veel bezig was met de nooduitgang. Hij las alle instructies, zat in zichzelf te praten en soms ging ineens zijn hand naar hendel 1, terwijl hij de andere hand bij hendel 2 hield, het leek alsof hij zichzelf moed in zat te praten. (ik overdrijf echt niet). Ik vertrouwde het niet. Elke keer als zijn hand weer naar de hendel ging, en ik zijn blik wist te vangen,deed hij alsof hij zich aan het uitrekken was of aan het rekken en strekken was.

Nadat dit ritueel zo'n 20 minuten had geduurd ben ik tegen hem gaan praten. Vervolgens naast hem gaan staan en na een uur ging hijeindelijk zitten. Ik was zo opgelucht! Inmiddels waren alle lichten gedoofd en lag bijnaiedereen in hetvliegtuig te slapen.

Na een uur stond dezelfde man weer bij de deur! En het hele ritueel begon weer opnieuw. Ik raakte volledig in paniek. Er was geen steward te bekennen, het was donker en iedereen lag te slapen. Ik ben opgestaan en tussen de man en de deur in gaan staan. Ik probeerde met iedereen die naar de wc ging oogcontact te zoeken...maar niemand reageerde. De man bleef wederom zo'n uur staan en toen ik tegen hem begon te praten werd mijn buurman boos, of we even stil wilden zijn, hij wilde slapen! (ja maar.....)

Gelukkig ging hij wederom na een lange tijd richting zijn stoel. Maar2 uur voor de landing begon alles weer van voor af aan. Ik heb deze keer mijn stoelriem vastgelaten, ik was echt bang, maar ben continu oogcontact blijven zoeken. En toen er eindelijk een steward langskwam, heb ikmijn riemsnel afgedaan,ben ik naarde stewardtoesneld en voor hem gaan staan. Hij (gesprek was in het Engels):"Mag ik er langs". Ik fluisterend: "Nee...ik vertrouw die man bij de nooduitgang niet, hij zit steeds aan de nooduitgang". Hij "Ow..wilt u een andere stoel?".... Ik: "NEE, ik vind dat jullie moeten weten dat die man iets van plan lijkt te zijn met de nooduitgangen, al de hele vlucht". Hij "ow.....".

Het gekke was dat op het momentdat ik naar de steward liep de man schrok en wederom deed alsof hij aan het rekken en strekken was. De steward deed eerst alsof hij de wc's schoonmaakte en hield steeds de man in de gaten. Daarna vroeg hij of de man alsjeblieft plaats wilde nemen, omdat het ontbijt zou worden geserveerd. Volgens mij ben ik nog nooit zo opgelucht geweest. Ik was echt heel erg bang. Achteraf gezien kan de deur tijdens het vlucht waarschijnlijk niet eens open worden gedaan door de luchtdruk, maar ja, dat wist ik op dat moment ook niet zeker. Misschien was de man zelf gewoon bang voor vliegen, of een beetje neurotisch...ik weet het niet.

Gelukkig ging daarna alles snel. Binnen een uur waren we in Parijs en eenmaal uit het vliegtuig had ik een soort cultuurshock. Overal zaten mensen met hun mobiel, laptop of tablet, overal was parfum, chocola en techniek (mobiels/kabels etc) te koop. De winkels lagens overvol (echt over-over-over-over-overvol). En ik kon het niet helpen te denken "Wat overdreven eigenlijk, dit hebben we toch helemaal niet nodig!". Ik hoop dat mee te nemen!

Daarnaast merkte ik ineens dat bijna niemand elkaar gedag zei of echt oog heeft voor anderen, iedereen is met zichzelf bezig. Iedereen had een frons op zijn gezicht, bijna geen lach te bekennen, niemand lachte hardop, er was geen muziek, het was bijna te stil.Ik vond het bizar. Ik hoop ook dat ik dat mee kan nemen!

Eenmaal in het vliegtuig naar Amsterdam hoorde ik overal ineens weer Nederlands en dat was toch ook wel weer lekker. In Amsterdam had ik snel mijn koffer en daar stonden Marcel, Anna-Maria, Peter en Tresan me op te wachten... met bordjes met mijn naam.....

Het was alsof ze zeiden "We hebben op je gewacht, kom maar bij ons, dan nemen we je koffer van je over...en brengen we je naar huis!". Samen hebben we lekker een drankje gedaan en bijgekletst.

Die dag ging snel, boodschappen, naar opa omdat hij in het ziekenhuis lag (gelukkig inmiddels weer thuis), naar huis ("huh...was het altijd al zo groot...") en samen met Marcelop de bank foto's kijken. Om 23.00 uur lag ik in bed, en heb ik 12 uur geslapen na 33 uur zonder slaap. Ik droomde dat ik in Cuba was, en werd heerlijk wakker in mijn eigen bedje.

"Welkom Thuis". Ik hoop nog lang na te genieten en ik wil dit graag meegeven:

Geniet, van alles wat je hebt, maar vooral van de mensen om je heen, maak plezier, dans waar en wanneer je maar wilt, zet de muziek hard aan als het leven even tegenzit, er is altijdeen zonnestraalte vinden in de mensen om je heen, in muziek of in jezelf, als je er maar voor open staat!

Filmpjes van de reis:

http://www.youtube.com/watch?v=m_B-MCVxhII&feature=youtu.be

http://www.youtube.com/watch?v=MqXRvbUkOsw