Knoflook, olie, schaduw en de geluiden van “Golpes” op gitaarmuziek (nr 2)

28 aug
Ik start de dag in een tentje waar ik met enkel locals aan de koffie zit. Daarna loop ik naar “Mirador”, het uitzichtpunt, in de hoop dat er weer iemand muziek maakt in alle rust, helaas ben ik te vroeg en is er naast politie helemaal niemand. Ik bestel bij een tentje vlakbij een broodje kaas en krijg vervolgens 2 enorme stokbroden met een paar kleine stukjes kaas en een liter olie. Die olie die ze overal overheen gooien op ontbijt en lunch begint me inmiddels mijn neus uit te komen. Ik snap het ook simpelweg niet, een broodje kaas, met plakjes kaas waar de olie in dikke druppels vanaf druipt is toch voor niemand lekker?

Omdat ik inmiddels de wijk al voor een groot deel gezien heb, en geen zin heb in massatoerisme (in Granada en op de toeristische plekken), geniet ik van een rustig terrasje terwijl ik mijn Spaans ga proberen te leren. Ik neem plaats op het rustige plein vlakbij mijn kamer, er pingelt iemand op zijn gitaar. Ik bestudeer mijn Spaanse aantekeningen met 1 wenkbrauw omhoog omdat ik er al niets meer van snap. Stil zitten lukt me niet door de warmte als mijn ober een koele cola komt brengen. Hij smijt de cola en mijn gratis tapa op tafel als teken dat hij hier vandaan komt. Mensen uit Granada staan in Spanje bekend als een van de meest onvriendelijke mensen van Spanje. Dat blijkt! Het bordje klettert nog even na. Ik vind het knap dat de tapa, een salade, op het bordje blijft liggen. Een kwestie van ervaring!

Die middag start mijn 3^e les. En daar zit ik dan, wederom een half uur te vroeg, in de grot van de school. Om me heen spelen mensen rustig gitaar of maken zacht een Spaans, Engels of Frans praatje met elkaar, in de lokalen wordt gedanst en de ruimte vult zich met het geluid van stampende voeten. Zo te horen zijn dit gevorderden! Dit keer heb ik mijn lange rok aan ipv mijn sportbroek, gewoon omdat dat dus heel normaal is. Ik vind dit een fijne plek, het brengt verkoeling alvorens ik me in het zweet ga werken. Ik hou van de rust en muzikaliteit die hier overal te horen en voelen is. De lokalen lopen rustig aan leeg, de vorige lessen zijn voorbij. Nog 10 minuten voor ik weer mag. Op naar zere polsen, knalrode kloppende voeten en een big smile!

We warmen op en vooral de handen krijgen aandacht. Deze les leren we weer nieuwe ritmes die je met de voeten kunt maken terwijl je de armen erbij gebruikt. Ik vergeet nog steeds mijn handen te draaien, óf ik draai ze teveel, ik moet nog een middenweg vinden. We krijgen een soort kleine choreografie geleerd. Ik pak het snel op, helaas mijn 2 dansgenoten niet. Het tempo is zo hoog als de personen die het, het minst snel oppakt. Dat is jammer, maar ik blijf ondertussen mijn handen oefenen. De docent ziet mijn gedrevenheid en geeft me weer een goedkeurend knikje. Ik wou dat ik meer leerde, maar de basis is deze week wat ik krijg, de basis en niet meer dan de basis, en dat is ook eigenlijk logisch. Ik zet me erover heen, en ga gedreven door met dat wat me geboden wordt. Ik probeer te perfectioneren. Dat blijkt lastig, en dus heb ik een nieuwe uitdaging gevonden.

Die avond ga ik wederom eten bij het Flamenco restaurant. De ober behandeld me als zijn eregast want ach dat meisje is ook maar zo alleen en hij zegt “My English is not so good, but i will try”. Hij zegt me wat ik het beste kan eten, de specialiteit van Granada. Bonen met een soort gepocheerde eieren, serano ham en nog een bijzondere soort ham, ik geloof hem direct en bestel het gerecht, ondanks dat ik geen fan ben van bonen. Maar het smaakt heerlijk. Tegenover me nemen 4 Duitsers plaats terwijl ik mijn toetje, chocolade fondant, krijgt. De ober zegt “If you don’t like it, tel me, because i made it!” en oh my, het is perfect. Ik roep hem na “Perfecto” en hij lacht hardop terwijl de Moeder Duitse zegt “I want grapejuice for my son”. Hij zegt serieus “No we do not have that…or yes…we do, it is like wine..no?”. De Duitse schrikt “Wine form my son?”. “Yes for kids” zegt de ober. Ik lach me rot als ik de schrikreactie zie van de Duitse en ik moet me inhouden niet te roepen “Ja, wijn zonder alcohol is druivensap!”. De ober kijkt naar mij met een blik van “Wie kan hier nou geen Engels?”. Ik ben nu degene die hardop lacht. Vlak daarna start de show.

De cantaor raakt me wederom recht in het hart, terwijl hij zingt met een moeilijk gezicht. Ik ben even van mijn à propos als ik de gitaarspeler tegen hem hoor zeggen “ja, dat vind ik nou ook” in het Nederland en ik proest het bijna uit. Dat zei hij natuurlijk niet, maar elke keer als ik eraan denk moet ik weer lachen.

Tot slot doet de mannelijke danser zijn solo en ik krijg er tranen van in mijn ogen. Ik vind het zo knap hoeveel emotie ze erin weten te gooien, naast alle techniek. Ik neem nog maar een slokje van mijn drankje om niet volledig mee te gaan in de emotie. Jeetje, wat is het toch indrukwekkend. Ik moet steeds zuchten en heel bewust ademhalen, om even bij te komen. Als de show is afgelopen krijg ik nog een koffie: “for my special guest”.

29 aug

Ik zit weer op het plein vlakbij mijn kamer, Plaza Aliatar. Daar waar de mussen je gezelschap houden door op je tafel en de stoelen naast je te zitten. Terwijl iemand zijn handen en gezicht spoelt in de fontein links, staat er iemand rechts in de fontein zijn verfkwasten uit te spoelen…

Ik drink een cola in de hoop dat mijn knallende hoofd en draaiende maag me meer met rust gaan houden. De etens- en straatgeuren lijken sterker vandaag. De gitaarspeler van de vorige dag komt het plein weer op lopen en er komt een hond bij me liggen. Mensen in losse rokken met neusringen en dreadlocks nemen aan een tafeltje naast me plaats en een van hen steekt een sigaret op die verdacht veel lijkt op een joint. Ik heb dat hier vaker gezien, sigaretten gedraaid met een filter en dichtgedraaid aan de voorkant. Ik denk dat het kruidensigaretten zijn.

De ober is vandaag ineens vriendelijk. Hij brengt me mijn gratis tapa en zet hem vandaag rustig op tafel en ik krijg zowaar een glimlach. Als hij na 10 minuten doorheeft dat ik hem niet opeet komt hij een 2^e bordje brengen met iets anders. Alsof hij zegt “hier, eet maar, dat is goed voor je!”. Wat hij werkelijk zegt? Geen idee. Mijn Spaans is nog altijd, net als mijn hoofd en maag vandaag, ‘mal’. (slecht)

Eind van de middag ben ik onderweg naar huis;

Zojuist heb ik mijn laatste les gehad. We hebben alles herhaald en ik heb me 1,5 uur lang kapot gezweet. Al de hele dag voelde ik me beroerd en het weinig hebben gegeten was natuurlijk geen goede basis voor een dansles, maar missen wilde ik het voor geen goud!

En dus stond ik hijgend mee te doen en ik voelde me koortsig, maar wel beter dan voor de les. “Sweat it out!”. Waar ik de afgelopen lessen me enigszins genegeerd had gevoeld ging de docent vandaag op alle details van mij letten. Armen meer open, arm niet te ver van je af, ontspan je nek, draai je schouders, je hand meer op je heup, stampen niet schuiven, arm open, hand draaien. Ik ging kapot, maar het was gaaf.

Na de les haastte ik me naar mijn kamer, douchte ik als een storm, nam met ferme handdruk afscheid van mijn “Roomie” waar ik nooit de naam van onthouden heb maar die elke ochtend gepocheerde eieren met verse avocadocreme voor zichzelf maakte (waar de ruimte dan de hele dag naar rook), en ik rende met mijn koffer bergafwaarts naar de taxistandplaats in de hoop dat er een taxi zou staan. Ik had namelijk nog geen een keer een taxi gezien op die plek, maar ik had geluk. Ik zat in de taxi en besefte me weer hoe beroerd ik me voelde. Draaiend stapte ik uit, ik voelde me groen. Gelukkig was ik ruim op tijd bij de bus.

Toch ben ik blij dat ik ook die laatste les mee heb kunnen doen, het was stiekem de leukste waarin ik het meeste geleerd heb. Ik hoop ooit nog meer van Flamenco te mogen gaan leren. Wie weet kom ik nog wel een keer terug naar die bijzondere plek “Escuela Carmen de las Cuevas” in de prachtwijk Albayzin.

Knoflook, olie, schaduw en de geluiden van “Golpes” op gitaarmuziek (nr 1)

26 aug 2014
Daar waar je door de smalle steegjes berg op en berg af loopt met enkel witte huisjes om je heen zonder iemand tegen te komen. Daar waar je op een smalle weg loopt van kleine keitjes, daar waar je de sinaasappelen kunt plukken uit de bomen en je de stilte nog kunt horen, daar waar je heel af en toe het geluid van een pingelende gitaar hoort…..

Daar leer ik Flamenco.

Ik slaap in een studentenhuis in de wijk Albyzin in Granada, een toevluchtsoord voor reizigers. Granada is niet ver maar, hier vind ik tot nu toe enkel rust.

De reis begon vanuit Amsterdam naar Malaga. Daar logeerde ik in een klein hotel, onbekend voor elke taxi chauffeur, om de volgende ochtend om 8.00 uur richting busstation te gaan. Lopend naar het station leek iedereen nog de slaap uit de ogen te wrijven. Ik was niet zenuwachtig en voelde me niet alleen, en dat was fijn om te merken, want dat was toch weer even afwachten. Ik was benieuwd naar hoe het ook alweer precies voelde om alleen op reis te zijn, ook al is het maar kort. Op jezelf aangewezen zijn, de weg vragen en de weg vinden, zoeken naar een supermarktje of eettentje, zorgen dat je altijd alle adressen mee hebt, en niets vergeet, alert maar ontspannen, en eigenlijk prima op mijn gemak.

Eenmaal in Granada bracht een taxi chauffeur me, met een flinke omweg, naar de dansschool “Escuela Carmen de las Cuevas”. De chauffeur had stiekem geen enkel idee waar we moesten zijn en vroeg zo’n 6x de weg alvorens hij me op de juiste plek afzette. Hij had vrij snel de teller van de taxi al stilgezet.

Ik moest een heel klein steegje door, met mijn koffertje de berg op, en al snel zag ik de grote houten deuren met daarop de naam van de dansschool. Een bijzonder mooie plek. Door de grote zware deuren heen liep ik naar een soort binnentuin met aan de ene kant een Flamenco Bieb, aan de andere kant leslokalen, boven is het kantoor en een heel mooi terras, beneden zijn de danszalen in een soort grot. Helemaal boven zijn nog meer terrassen en leslokalen, de terrassen zijn er vrijwel altijd leeg, het is er simpelweg te heet.

Gastvrij werd ik ontvangen door Monica “You must be Anja” en ze vertelde me alles over de school waarna ze me de sleutel gaf voor mijn “studentenkamer”. Zo’n 10 minuten lopen, gelukkig kwamen ze mijn bagage nabrengen. Het is hier nu 37 graden, de wegen zijn onregelmatig door de keitjes en de weg gaat berg op en berg af, een kleine extra workout dus!

Op straat kom ik weinig mensen tegen, behalve in de buurt van terrasjes, op kleine pleintjes tussen de kleine kromme weggetjes door. Ik hoor enkel Spaans om me heen maar sferen in de wijk komen vanuit alle windstreken, zo lijkt het. De Arabische wereld is hier terug te vinden in de bouwstijl, maar ook de Joodse wereld, in tekens en symbolen. De kleding van vele mensen lijkt een gipsy stijl. Ik heb al vele mannen met lange haren gezien, vele vrouwen in losse rokken en dreadlocks, veel hoedjes, sjaals, neuringen, en losse shirts en broeken. Mensen lopen met een muziekinstrument over straat. Het liefst zo dicht mogelijk langs de muren van de huizen, in de schaduw.

Inmiddels had ik al wel door dat Engels spreken niet zo vanzelfsprekend was. Ik probeer alles in mijn beste (zo’n 3 woorden) Spaans te bestellen en te vragen, maar al snel wordt het handen en voetenwerk.

Om 15.30 uur begon de 1^e dansles. Ik liep de dansschool binnen en het geluid van gitaren en stampende voeten kwam me tegemoet. De wereld van Flamenco. Ik moest even wachten in een ruimte bij de grotten waar de lessen gegeven werden en het rook er naar knoflook. Welkom in Andalusië!

Ik had 1 les gemist dus ik was vastbesloten me goed te concentreren en een spons proberen te zijn. De dansdocente begon en legde uit wat we gingen doen, in het Spaans. “fuck”. Dan maar zo goed mogelijk kopiëren wat ze doet. Gelukkig ging dat aardig en kreeg ik een goedkeurende knik van de docente. Toen ze me een tip wilde geven keek ik haar wazig aan. “No hablo Espanol?”. “No!”. En ze begon te lachen en schudde haar hoofd. Ze gebaarde dat ik dan maar extra goed moest kijken en opletten. Ze deed voor wat ik anders moest doen. Toch kwamen een aantal tips duidelijk over: “No Classico! NO Ballet!” en ze liet me zien dat ik mijn polsen veel meer moest draaien. Toch vind ik dat de armbewegingen heel erg op ballet lijken en dat helpt me, want dat ken ik nog.

Even later kreeg ik nog een tip: “No Salsa” en ze liet zien hoe de heupen strak moeten blijven, rechtop, niet meeswingen, gewoon strak. Tja, dat is toch best lastig. De benen iets meer buigen, dat helpt! En dan tot slot daagt ze me uit, ik mag veel en veel harder stampen. Nog harder? Mijn voeten gloeiden al snel rood op, ook de docente ziet het en wederom moet ze lachen alsof ze zegt “welkom in de wereld van Flamenco!”.

Wat ik leerde qua voetenwerk (het stampen): “Golpe” (hele voet), “Planta” (bal vd voet/voorvoet) “Tacon”(hak). en daarbij deden we wat ”Palmas” (handklappen). Er zitten bijzondere ritmes en uitdagingen in en ik moet er niet te veel bij nadenken om het te kunnen uitvoeren merk ik. Het ritme van de muziek is anders dan het ritme van de voeten en handen, dat is even wennen, maar ja, dat is ook het bijzondere aan Flamenco. De lijnen die we moesten lopen waarbij we moesten stampen en tegelijk de handen moesten bewegen en het hoofd en schouders op de juiste plek moesten houden vielen me eigenlijk niet tegen en ik was blij dat ik het tempo bij kon houden. Wederom kreeg ik een knikje van de docente terwijl ze streng keek of ik wel hard genoeg stampte.

De weg terug naar mijn kamer genoot ik van de rust en gitaargeluiden die uit de ramen kwamen. Een fijne klim waarvan ik genoet. wel met kloppende voeten, waarbij ik zoveel mogelijk in de schaduw probeer te lopen van de muren van de huizen om me heen.

27 aug 2014
Om half negen sloot ik de voordeur achter me en liep de stille straten van Albazin in. Op weg naar de andere kant van de wijk, daar waar het iets toeristischer zou moeten zijn. Ik liep door de nog koele smalle straten naar beneden waar ik vrijwel niemand tegenkwam, richting Plaza Nueva, voor een ontbijt. Op de kleine pleinen waren de horeca eigenaren hun terrassen aan het opbouwen, verder was alles nog dicht. Ik liep door een stadspoort en zag in de verte het Alhambra liggen, het kasteel waar deze regio om bekend staat. Bijzondere uitzichten en bijzondere straten wisselen elkaar af.

Het straatbeeld veranderde ondertussen steeds meer naar een Arabische stijl. Na een half uurtje kwam ik uit op Plaza Nuevo. “Ah, hier was ik al geweest, met de taxi”. Een groot plein, ineens vol mensen en auto’s en een toeristisch sfeertje. Ik bestelde in mijn beste Spaans een omelette, koffie en jus d’orange. Buiten was het nog lekker koel. Na mijn ontbijt liep ik weer de rustige straten in en ben een andere weg omhoog gelopen. Zigzaggend met prachtig uitzicht op het Alhambra en de stad. Uiteindelijk kwam ik uit op het “Mirador” bij de kerk San Nicolas, hetuitzichtpunt, het begon heet te worden en ook al wat drukker op straat. Op het plein met het mooie uitzicht speelde een man gitaar “Bamboleo, Bambolea..” . Ik genoot van de muziek en de rust. Ik wilde ergens lunchen en wilde perse iets zonder knoflook omdat ik nog moest dansen en de geur van gisteren nogal heftig vond. Het enige zonder knoflook waren Croquettas, kaaskroketten. Die waren op. Nou dan maar een Gazpacho. Ik nam een hap en kreeg spontaan buikkrampen, jezus wat een knoflook. Ik heb maar 3 happen genomen en er de rest van de dag last van gehad….en ik verwacht mensen om mij heen ook….

Die middag begon mijn dansles wederom om 15.30 uur. We herhaalden alles van de vorige dag. De docente gaf vooral de anderen tips, omdat ik nou eenmaal geen Spaans kan, en ik kreeg vooral knikjes en “Si”tjes. Het was fijn te merken dat ik alles vrij snel opnam, maar ook jammer dat ik niet meer uitdaging geboden kreeg. Toch genoot ik van de les en het dansen.

Die avond had ik me voorgenomen om naar de eerste Flamenco show te gaan kijken bij “Flamenco Restaurante Zoraya”. Dinner and a show! Ik moest om 19.00 uur aanwezig zijn en aangezien ik nogal van de tijd ben zat ik helemaal alleen de eerste gang van het 3 gangen menu te eten voordat anderen kwamen. De rust bleef maar aan, en ik genoot ervan. Vlak voor de show kwamen de andere gasten pas binnen en toen de show begon was het met de rust gedaan.

De Cantaor, de zanger, trekt zijn scheur open en ik krijg spontaan kippenvel over mijn hele lichaam. Jeetje wat een indrukwekkend stemgeluid. De man met de gitaar gaat volledig mee in de emotie. Vervolgens beginnen de dansers, de Bailaor en Bailaora, een man en vrouw, mee te dansen in het ritme, eerst traag, maar al snel versnellen de dansers het ritme en ik merk dat ik letterlijk tegen de muur achter me wordt gedrukt. Ik had niet verwacht dat ik het zo indrukwekkend zou vinden. Ik voel een traan in mijn ooghoek en slik hem weg. Ik ben geroerd en blijf een uur lang geroerd. Heerlijk eten, heerlijke show! Met een zucht eindigt de show.

Vlak voor het donker ben ik weer “thuis”.

Van Salsa naar Flamenco

Al sinds ik terug ben uit Cuba was er het plan om zo snel mogelijk proberen terug te keren naar Cuba. Ik heb nog altijd dagen waarop ik het heel erg mis, het prachtige land en de lieve mensen, maar ook zeker het intensieve dansen wat ik daar deed.

En dus ben ik na Cuba ook weer gaan dansen. Samen met Marcel hebben we een aantal salsalessen gevolgd in Nederland, we hebben zelfs samen 2 kizomba lessen gevolg in Portugal. We gaan soms naar een salsa avond en dan kijken we vooral en genieten we van de muziek. Meestal met het gevolg dat ik stuiterend op mijn stoel zit.

In Santiago de Cuba ontmoete ik een Cubaanse kok die werkte in Nederland. Hij is kok in Veldhoven bij “Paladar de oude Pastorie”. Toevallig woont mijn schoonmoeder in Veldhoven en dus hebben we daar inmiddels al een aantal keer gegeten. Elke zaterdag serveren ze een Cubaans 3-gangen menu voor het goede doel en wordt er als toetje gedanst. Op het moment dat ik dit typ zijn we zelfs van plan om er vanmiddag weer heen te gaan voor een Cubaans festival. Ik kan het restaurant aan iedereen aanraden die graag een keer Cubaans wil eten, in een prachtige binnentuin bij mooi weer, en een goed doel wil steunen én een salsadansje durft te wagen na het eten.

Daarnaast ben ik vorige week dan eindelijk, zoals ik mezelf beloofd had, Spaanse lessen gaan volgen. Toen mijn Spaanse docente ineens Spaans begon te kletsen hoorde ik mezelf weer lachend zeggen “no coprendo”, en het voelde heel even alsof ik weer terug was aan de tafel van Maria in Havana. Ik bak er nog vrij weinig van, maar hopelijk kan ik binnenkort toch wat gesprekjes voeren in het Spaans. Voor als ik terugga! Dat was altijd het plan…weer teruggaan.

Al een paar maanden geleden besloot ik om 3 weken vrij te houden, vanaf 25 augustus, morgen dus! Met het plan om te kijken of ik weer terug zou kunnen naar Cuba. Maar de omstandigheden zijn er niet naar om 3 weken weg te gaan, ook voelt het simpelweg niet goed om weer 3 weken alleen van huis te gaan. En dus besloot ik een paar weken geleden met tranen in mijn ogen om nu níet naar Cuba te gaan. Ik smste Yoania, Jonathan en Wilder, mijn Santiago familie, ik mailde mijn dansdocent Osmany, ik chatte met Martin van CubaMovesYou, en de reacties waren zo lief. Jonathan was verdrietig maar Yoania gaf aan dat we elkaar zeker weer een keer terug zouden zien. Het zijn zulke lieve mensen!!

Ik heb mijn vrije dagen inmiddels alweer gevuld met afspraken. Maar ik heb wel 1 week vrij gehouden…de komende week. En het idee kwam op om toch te gaan dansen in het buitenland, voor een weekje. Met als grote wens Flamenco leren dansen in Spanje. Ik had niet voor niets Flamenco schoenen gekregen voor kerst (ik dacht toen nog dat ik naar Spanje en Cuba zou gaan in januari), die moesten en zouden gebruikt gaan worden!

Ik zocht naar de beste locaties, ik zocht naar vluchten en elke keer kwam het erop uit dat ik of midden in de nacht zou moeten vliegen, of moest overstappen en er 17 uur over zou doen, of dat ik midden in de nacht aan zou komen en dan nog 2 uur met de bus naar de juiste locatie moest. En dus leek het er steeds meer op dat het vooral bij een wens zou moeten gaan blijven…voor een andere keer. Tot afgelopen vrijdag…

De dansschool waar ik het liefst naartoe wilde mailde mij de oplossing. “Waarom kom je niet dinsdag dansen, dan mis je 1 lesdag, en dan neem je de vlucht waarmee je maandagavond aankomt, dan overnacht je in dit hotel in Malaga, vlakbij de bus, en reis je de volgende ochtend met de bus naar ons toe?”. Ik was een beetje van mijn a propos, het was dus toch mogelijk…

En dus ga ik naar Spanje komende week! Ik moest ineens binnen een paar uur beslissen en alles boeken. Maar ik ga! Ik heb geboekt! En ik vind het wederom best wel weer spannend om in mijn eentje te gaan reizen, ook al is het maar voor een kleine week. Hopelijk kan ik in die week de basis leren van deze prachtige dans, de Flamenco!

Maandag vlieg ik eind van de middag naar Malaga waar ik een nacht verblijf. Dinsdagochtend neem ik de bus naar Grenada waar ik van dinsdag t/m vrijdag de Flamenco ga leren dansen bij de bijzondere dansschool “Carmen de las Cuevas”! Studenten mogen van s'ochtens vroeg tot s'avonds gebruik maken van de danszalen en er is een terras met fantastisch uitzicht (als de foto's kloppen).

De dansschool is letterlijk in een grot gebouwd. Ik overnacht in een van de studentenhuizen van de school. Pas nadat ik had geboekt kwam ik erachter in wat voor een mooie wijk de school en het studentenhuis ligt: "Albayzín". Een wijk vol Arabische invloeden met vele smalle straatjes en pleintjes en witgekalkte huizen, én het bijzondere paleis Alhambra. Vrijdag reis ik met de bus terug naar Malaga waar ik nog 1 nacht zal verblijven en zaterdag de 30e weer terugvlieg.

En dus verschijnt er vast en zeker ook na die reis weer een blogje over mijn ervaringen, voor iedereen die zelf ooit een dansreis zou willen maken, of voor iedereen die gewoon graag mijn ervaringen wil lezen!

Op naar avontuur! Olé!

Saludos y beso

Anja

De terugreis...en wat ik hoop mee te hebben genomen!

Nog 1 dag en dan begint het 'echte leven' weer; dan ga ik weer aan het werk. Afgelopen dagen heb ik heerlijk de tijd gehad om nog even bij te komen van mijn jetlag en dat was ook wel nodig. Op zich is het tijdsverschil en de kou me reuze mee gevallen maar mijn lichaam moet echt wennen aan een nieuw ritme. Ik voelde me afgelopen dagen alsof ik onderweg naar Trinidadin de bus zat zullen we maar zeggen.

De laatste dagen in Havana waren heerlijk, ik had geen programma en dus heb ik geprobeerd alles nog te doen wat ik wilde doen. Nog een keerlunchen bij Neruda (niet Meruda), nog een keer eten bij Castropol, elke avond nog bij de Malecon genieten van zonsondergang, elke ochtendgenieten van de straten van Havana, de laatste souvenirs kopen, nog een keer naar het zwembad. Maar het gekke was...de tijd ging langzaam, en de laatste dag wilde ikeigenlijk ookgewoon lekker naar huis. Ik had alles gezien, alles meegemaakt, alles in me opgenomen, overal van genoten, het was echt goed!

En dus ging ik lachend (stiekem ook met een traan) het vliegtuig in op weg naar huis. De reis zou zo'n 8uur duren naar Parijs en ik dacht "dan kan ik mooi proberen teslapen". Ik zat bij de nooduitgang, rij 30, daar waar je veel plek hebt om ook te staan. Dat zou fijn moeten zijn!

Na een uur kwam er een manvoor me testaan die toch verdacht veel bezig was met de nooduitgang. Hij las alle instructies, zat in zichzelf te praten en soms ging ineens zijn hand naar hendel 1, terwijl hij de andere hand bij hendel 2 hield, het leek alsof hij zichzelf moed in zat te praten. (ik overdrijf echt niet). Ik vertrouwde het niet. Elke keer als zijn hand weer naar de hendel ging, en ik zijn blik wist te vangen,deed hij alsof hij zich aan het uitrekken was of aan het rekken en strekken was.

Nadat dit ritueel zo'n 20 minuten had geduurd ben ik tegen hem gaan praten. Vervolgens naast hem gaan staan en na een uur ging hijeindelijk zitten. Ik was zo opgelucht! Inmiddels waren alle lichten gedoofd en lag bijnaiedereen in hetvliegtuig te slapen.

Na een uur stond dezelfde man weer bij de deur! En het hele ritueel begon weer opnieuw. Ik raakte volledig in paniek. Er was geen steward te bekennen, het was donker en iedereen lag te slapen. Ik ben opgestaan en tussen de man en de deur in gaan staan. Ik probeerde met iedereen die naar de wc ging oogcontact te zoeken...maar niemand reageerde. De man bleef wederom zo'n uur staan en toen ik tegen hem begon te praten werd mijn buurman boos, of we even stil wilden zijn, hij wilde slapen! (ja maar.....)

Gelukkig ging hij wederom na een lange tijd richting zijn stoel. Maar2 uur voor de landing begon alles weer van voor af aan. Ik heb deze keer mijn stoelriem vastgelaten, ik was echt bang, maar ben continu oogcontact blijven zoeken. En toen er eindelijk een steward langskwam, heb ikmijn riemsnel afgedaan,ben ik naarde stewardtoesneld en voor hem gaan staan. Hij (gesprek was in het Engels):"Mag ik er langs". Ik fluisterend: "Nee...ik vertrouw die man bij de nooduitgang niet, hij zit steeds aan de nooduitgang". Hij "Ow..wilt u een andere stoel?".... Ik: "NEE, ik vind dat jullie moeten weten dat die man iets van plan lijkt te zijn met de nooduitgangen, al de hele vlucht". Hij "ow.....".

Het gekke was dat op het momentdat ik naar de steward liep de man schrok en wederom deed alsof hij aan het rekken en strekken was. De steward deed eerst alsof hij de wc's schoonmaakte en hield steeds de man in de gaten. Daarna vroeg hij of de man alsjeblieft plaats wilde nemen, omdat het ontbijt zou worden geserveerd. Volgens mij ben ik nog nooit zo opgelucht geweest. Ik was echt heel erg bang. Achteraf gezien kan de deur tijdens het vlucht waarschijnlijk niet eens open worden gedaan door de luchtdruk, maar ja, dat wist ik op dat moment ook niet zeker. Misschien was de man zelf gewoon bang voor vliegen, of een beetje neurotisch...ik weet het niet.

Gelukkig ging daarna alles snel. Binnen een uur waren we in Parijs en eenmaal uit het vliegtuig had ik een soort cultuurshock. Overal zaten mensen met hun mobiel, laptop of tablet, overal was parfum, chocola en techniek (mobiels/kabels etc) te koop. De winkels lagens overvol (echt over-over-over-over-overvol). En ik kon het niet helpen te denken "Wat overdreven eigenlijk, dit hebben we toch helemaal niet nodig!". Ik hoop dat mee te nemen!

Daarnaast merkte ik ineens dat bijna niemand elkaar gedag zei of echt oog heeft voor anderen, iedereen is met zichzelf bezig. Iedereen had een frons op zijn gezicht, bijna geen lach te bekennen, niemand lachte hardop, er was geen muziek, het was bijna te stil.Ik vond het bizar. Ik hoop ook dat ik dat mee kan nemen!

Eenmaal in het vliegtuig naar Amsterdam hoorde ik overal ineens weer Nederlands en dat was toch ook wel weer lekker. In Amsterdam had ik snel mijn koffer en daar stonden Marcel, Anna-Maria, Peter en Tresan me op te wachten... met bordjes met mijn naam.....

Het was alsof ze zeiden "We hebben op je gewacht, kom maar bij ons, dan nemen we je koffer van je over...en brengen we je naar huis!". Samen hebben we lekker een drankje gedaan en bijgekletst.

Die dag ging snel, boodschappen, naar opa omdat hij in het ziekenhuis lag (gelukkig inmiddels weer thuis), naar huis ("huh...was het altijd al zo groot...") en samen met Marcelop de bank foto's kijken. Om 23.00 uur lag ik in bed, en heb ik 12 uur geslapen na 33 uur zonder slaap. Ik droomde dat ik in Cuba was, en werd heerlijk wakker in mijn eigen bedje.

"Welkom Thuis". Ik hoop nog lang na te genieten en ik wil dit graag meegeven:

Geniet, van alles wat je hebt, maar vooral van de mensen om je heen, maak plezier, dans waar en wanneer je maar wilt, zet de muziek hard aan als het leven even tegenzit, er is altijdeen zonnestraalte vinden in de mensen om je heen, in muziek of in jezelf, als je er maar voor open staat!

Filmpjes van de reis:

http://www.youtube.com/watch?v=m_B-MCVxhII&feature=youtu.be

http://www.youtube.com/watch?v=MqXRvbUkOsw

Nagenieten...met muziek!

Even een lijstje van alle muziekjes die me altijd zullen herinneren aan mijn tijd in Cuba!

Bailando!!! http://www.youtube.com/watch?v=eHdDcxHxGtc

Bachata: http://www.youtube.com/watch?v=d77g3vuHTHc

Laritza Bacallao http://www.youtube.com/watch?v=B-Rf3dNZHZA

Marc Anthony http://www.youtube.com/watch?v=YXnjy5YlDwk

Issac Delgado, rustig de dansles beginnen: http://www.youtube.com/watch?v=FMVEvGrG03g

Oke! Come on… Lets Go!

Nog maar 1 dag in Cuba voor mijn vlucht naar Nederland en ik moet zeggen dat, dat best gek is. Ik heb zoveel meegemaakt hier en ben echt helemaal weggeweest. Ik heb zin om weer naar huis te gaan, om iedereen weer te zien, dikke knuffels te geven, lekker mijn eigen maaltje te koken en gewoon lekker thuis te zijn. Afgelopen dagen heb ik in Santiago de Cuba doorgebracht. Na mijn kennismaking met Johannia (eigenaresse van de casa) en Thaismara (reisbegeleiding) leerde ik zoals ik al zei ook het zoontje van Johannia kennen, Jonathan, (9 jaar) en Johannia’s moeder. Zij gaven me een ontzettend warm welkom en hebben me alle dagen in Santiago onder hun hoede genomen. Waar ik op de andere locaties ook veel alleen heb gedaan, wat echt heerlijk was, moest ik in Santiago serieus echt even wennen aan bijna geen enkel moment alleen te zijn. “We don’t want you to be bored!”. De eerste avond in Santiago zijn we, Thaismara, Johannia en ik naar Casa de la Trova geweest. De plek om naar traditionele muziek (salsa/son/rumba etc) te luisteren en te dansen. Overdag is er ook daar beneden, in een kleine ruimte, altijd live muziek, waar je zo binnen kunt lopen en je kunt dansen. Boven is er een grotere lange ruimte met openslaande klapdeuren naar een lang en smal balkon. Binnen staan houten tafeltjes en stoeltjes met een bar en er is een podium voor de band. Voor dat podium is ruimte om te dansen en er zijn meestal 2 dansers die de avond aankleden. Zodra je er binnen komt weet je dat je in Cuba bent! De sfeer, de muziek, de dansen, de mensen, ik vond het een super fijne leuke plek. Die 1e avond hebben we elkaar vooral leren kennen, Thaismara en Johannia waren ook nog nooit samen uit geweest. We hebben lekker zitten kletsen en het voelde al snel heel goed. Ik heb die avond gedanst, wat ik nog steeds heel spannend vond, met onder andere een wat oudere man die na het dansen zei “You are Cuban to me!” ?. Dat was een fijne boost voor mijn zelfvertrouwen. Johannia en Thaismara zeiden “You dont need classes, you just need practice, just dance with people here…no 1.2.3.4 step step step,just dance!”. Nou…die wens, die bleek later uit te komen….Waarom? Dat wordt zo vanzelf duidelijk. De volgende ochtend werd ik wakker van het geluid van stromend water en ik vroeg me serieus af wie de kraan open had laten staan in de keuken naast mijn kamer. Het duurde even voordat het besef kwam dat het geluid van buiten kwam. Het was keihard aan het regenen. Al snel begon het plafond letterlijk te druppelen en moesten de emmers in huis neergezet worden. Ik ontbeet terwijl er een straaltje water naast me in de emmer liep! Na het ontbijt bleek dat de dansles verplaatst was naar de middag en dus heb ik lekker op mijn kamer zitten lezen. Al snel kwam Jonathan (zoontje) met zijn neus om de hoek en binnen een minuut zat hij naast me, tegen me aan, op bed mee te lezen. “Mia!” bleef hij maar roepen als zijn moeder kwam vragen of het oké was. Later bleek dat, dat “ze is van mij” betekende…. Hij bleek nooit contact met toeristen te zoeken, vertelde zijn moeder tegen me toen ze ook gezellig op mijn kamer kwam zitten, maar op de een of andere manier hadden we een klik. De dagen erna was Jonathan niet bij me weg te slaan en ik had er een soort klein broertje bij. Elke keer kwam hij bij me zitten, vaak ook met zijn moeder, als ik op mijn kamer zat. Toen hij wist dat ik een laptopje meehad heeft hij even op de computer zitten spelen, maar ook veel op mijn telefoon zitten kijken, en hij leerde mij Spaanse woordjes. Toen hij op de computer mocht was het een grote ontdekkingstocht. Hij wist niet wat de spatie was bijvoorbeeld…om een beeld te geven. Ook mijn kussen voor in het vliegtuig was erg interessant, daar liep hij de hele dag mee om zijn nek (de hele familie had daar trouwens iets mee) en showde die continu aan zijn vriendjes. Of we gebruikten het kussen als bal om mee te volleyballen of mee te tennissen, of mee te voetballen. Van mijn camerahouder maakte hij steeds een figuur en dan moest ik raden wat het was en zo leerde ik weer Spaanse woordjes bij. Zo brachten we hele uren samen door, de reden waarom ik op mijn kamer zat? Dat wordt zo vanzelf duidelijk. Ik ben die 1e ochtend nog even, met paraplu, een koffie gaan drinken en om 12.00 uur teruggegaan voor de dansles. Daar zat ik dan, met Jonathan uiteraard. En ik wachte…en wachte…en wachte…en belde…smste….wachte.. en toen was het 15.00 uur. Na nog een keer bellen naar de docent nam hij eindelijk op en toen bleek de dansles helemaal niet door te gaan. “Tommorow we will dance all day, not 3 hours but 6 hours, oke?”. En ik dacht ‘dat is wel lang….maar oke’. Ik vond het vreemd, omdat hij niets had laten horen, maar heb het maar naast me neergelegd. Johannia stond gelijk met haar tas klaar om me mee op sleeptouw te nemen. We zijn naar El Morro geweest, een soort burcht/kasteel aan de rand van de kust. Een prachtige plek, alleen wel heel koud in de regen dus we waren weer vrij snel terug en hebben samen de middag op het dakterras doorgebracht, kletsend met een bak koffie. Op het dakterras tegenover ons schalde de salsamuziek keihard door de speakers en al snel stonden we met zijn 2en te dansen. Ze zei “I have a nephew and he is a dancer and musician”. Haar moeder belde hem op, en binnen 10 minuten stond haar neef, Wilder, bij ons op het dakterras en ik snapte eigenlijk niet helemaal wat de bedoeling was. Die avond zouden Johannia en ik naar Casa de La Trova gaan en Wilder kwam een uurtje daarvoor ook naar de casa. Eerst hebben we met de hele familie zijn dvd zitten kijken van optredens van zijn band. Hartstikke gezellig met zijn allen een beetje luisteren naar de muziek. En toen stond Wilder op en zei Johannia. “Oke, now practice!”. En ik zei “Sorry?”. Johannia: “i told you, you just need practice, you can practice with Wilder, he is also a dancer”. Ik: “Now? Here? ” Wilder: “Yes..Come on..Let’s go!” Ik, zenuwachtig “...ow…oke!”. En dus kreeg ik dansles van Wilder in de huiskamer waar de hele familie zat toe te kijken. Het was een beetje onwennig, maar ook eigenlijk een heel leuk moment met veel bemoedigende woorden. Vlak daarna zijn we, Johannia, Wilder en ik, naar Casa de la Trova gegaan om te dansen. Vrijwel de hele avond hebben we staan dansen. Het was hilarisch want elke keer probeerden Wilder en ik een gesprek te voeren, maar dat was niet echt mogelijk, aangezien ik geen Spaans spreek, en hij geen Engels. Elke keer eindigde we het gesprek in vele handgebaren en vervolgens een “I don’t understand” of “No comprendo”… en dan moesten we weer heel hard lachen. Ik leerde die avond weer nieuwe dingen bij, vooral Son maar ook Bolero en ChaChaCha.Gelukkig is dans een universele taal. Ik vond de manier van dansen in Santiago wel weer anders dan Havana. De volgende ochtend zat ik om 10.00 uur klaar in mijn dansoutfit….. en om 11.00 uur nog steeds… en om 12.00 uur. Gezellig met Jonathan op mijn kamer. Bellen en sms-en naar de docent haalde niets uit. En om 12.10 uur stond er ineens een dansdocent. Ik was boos maar heb niet veel gezegd “laten we maar gewoon gaan dansen” dacht ik. Hij vroeg “Oke…what do you want to learn”. “Euh……Salsa…”. En zo begon de les. Ik voelde me niet op mijn gemak en het ging voor geen meter. Toen hij me, voor mijn gevoel, een beetje begon uit te lachen voelde ik me helemaal niet fijn meer. Hij merkte natuurlijk ook aan mij dat ik me niet fijn voelde en vroeg ook een aantal keer of alles wel oke was. Ik gaf aan dat ik het lastig vond hoe de communicatie was gegaan, maar hij begreep me niet. (tip: als je naar Cuba gaat…leer Spaans van tevoren!) Na een uur dansles stopte hij…. Ik gaf aan dat ik 6 uur les zou krijgen. Hij staarde me met open mond aan en gaf aan maximaal nog een uur te kunnen blijven en dus hebben we in totaal 2 uur gedanst. Toen is hij vertrokken en gaf aan dat hij er de volgende dag wel gewoon om 10.00 uur zou zijn. Ik bleef achter met een rotgevoel. Eenmaal beneden (dansles was op het dakterras) zat Thaismara samen met Johannia al klaar met een bordje eten, en zo zaten we samen gezellig te lunchen. Ook Wilder, de moeder van Johannia én mijn kleine grote vriend Jonathan waren er. Thaismara en Johannia vonden het ook allemaal heel vreemd hoe de dansdocent omging met de boeking, net als ik. “You are a bailerina, you move good, just need practice. Wilder, tonight you go dancing with her! And if you want lessons, he can give you lessons, for free”. Wilder vond het allemaal prima. Vervolgens kreeg ik van Thaismara ook nog een cadeau, en ik krijg er weer tranen van in mijn ogen als ik aan het moment denk, want wat zijn het toch lieve mensen. Ze had een beeldje van een ballerina voor me gekocht. “I saw it, and it reminded me of you, i couldn’t resist”. Na even snel te douchen ben ik met Thaismara de stad ingegaan, lekker wandelen en gewoon een beetje marktjes en winkeltjes kijken. Thaismara kent volgens mij bijna iedereen in Santiago, overal vonden er even korte gesprekjes plaats. We gingen naar een museum waar foto’s hingen van de stad na orkaan Sandy (vreselijk om te zien, je herkent de stad op de foto’s bijna niet, kippenvel!) en hebben daar met een prachtig uitzicht een biertje gedronken en gesproken over Cuba en het leven in Cuba. Ze nodige me bij haar thuis uit voor een kop koffie (hoe gaaf is deze reis??) en dus liepen we samen die kant op. Onderweg stond een groep jongens met elkaar de passen van Salsa te bespreken. Vrije vertaling: “Nee, zo moet het…en dan draait het meisje zo….” “Nee, volgens mij moet het zo”. En voor ik het wist zei Thaismara “Dit is Anja, zij krijgt hier dansles, wil je oefenen met haar?” En al snel stond ik midden op straat te dansen met een mobiel als muziekinstallatie. Waar kan je nou op straat dansen met totale vreemden, gewoon om te dansen, gewoon omdat het kan? Na dit geweldige moment zijn we naar Thaismara haar huis geweest en werd ik voorgesteld aan haar familie. We zaten gezellig te kletsen en ik kreeg een heerlijk cakeje aangeboden bij de koffie (Cubanen weten wel hoe ze zoetigheden moeten maken!). De huiskamer zit bij bijna alle huizen die ik gezien heb aan de straatkant, vaak met schommelstoelen,zo ook bij Thaismara. De deur stond open en mensen liepen af en aan om gedag te zeggen. Overal op straat waren kinderen aan het spelen of zaten mensen op de stoep of in de deuropening terwijl de zon langzaam onderging en het donker begon te worden. Overal hoorde je fluitjes van mensen die brood en fruit verkochten. Ze lopen met manden en karren door de straten en het lijkt alsof de tijd hier daadwerkelijk stil heeft gestaan. Vlak voordat we weer richting de casa wilden gaan kwam er een truck voorbij met een man die een slang vasthield waar heel veel rook uitkwam. Alle straten stonden ineens vol met rook. Mijn eerste gedachte was: het lijkt wel feest, de rookmachine aan, de muziek speelt vanuit de huizen. Kinderen renden achter de truck aan en stonden in de rook te springen. Thaismara vertelde me dat het tegen de muggen is, met name vanwege Dengue, en dat ze elke avond langsrijden om de stof/rook tegen de muggen door de straten te spuiten. Wat kan ik me toch verbazen over dit land, het is hier zo anders dan Nederland. En ik kan daar zo van genieten! Het is allemaal een groot avontuur. Het ene avontuur is nog niet voorbij, of het volgende begint alweer. We seinden naar 2 motorrijders (In Santiago zijn dat taxi’s) en samen reden we naar de casa terug. Wat een heerlijk moment was dat, ik heb hardop lachend achterop de motor gezeten, crossend door de straten van Santiago, met de wind door de haren en zwaaiend naar Thaismara die achter me reed. Eenmaal terug in de casa wilde ik buiten de deur een hapje eten. “Jonathan wil assist you, so you wont be alone” en dus gingen we samen huppelend over straat, met mijn grote kleine vriend, op zoek naar een pizza. Ik bestelde een pizza en Jonathan keek me vreemd aan, achteraf gezien omdat ik daar toch echt spaghetti bij had moeten bestellen want dat hoort en was net zo duur! (volgende keer moet ik echt Spaans leren) En zo aten we samen mijn pizza op en bij afrekenen had ik ineens heel veel biljetten in mijn hand. “AH! Dit zijn dus de Cubaanse Pesos ipv de Covertible Pesos”. In Cuba betalen toeristen met ander geld dan de locals. Ik kreeg mijn wisselgeld terug in Cubaans geld. En met een zak vol geld ;) huppelden we terug naar de casa waar Wilder al stond te wachten om te gaan dansen. Ik moest me even omkleden van Johannia, en ze kwam al snel mijn kamer in “It’s Saturday…you need to wear a dress, what do you have?”. Als zusjes hebben we samen al mijn kleren bekeken, we hebben kleding van haar erbij gehaald (niet zo passend bij mij, maar wel super lief) en hebben er sierraden bij uitgezocht, het was een super leuk moment. Zij besloot wat ik aan moest en ik vond het allemaal prima. Ondertussen liet ze Jonathan naar de buurman lopen om mijn schoen (die van de afgebroken hak) te laten maken voor 0,50 cent, en binnen 10 minuten waren ze klaar! Nou en zo stond ook ik klaar om te gaan en zei Wilder “Oke…come on…let’s go!”. Een van de weinige zinnen Engels die hij kan naast “Dansie and Drinkie”, “Hey Lady” en “I’m Sorry”. (Alles een beetje overdreven uitspreken en je weet hoe hij het zei). Maar hij kan nog altijd meer Engels dan dat ik Spaans kan hoor! We hebben ontzettend veel gedanst, Salsa, Son, Bachata, Rumba, ChaChaCha en Bolero. En ik vond het heel fijn om te merken dat mijn zenuwen weggingen, ik vond het niet meer eng om te dansen met iemand anders dan Osmany. We hadden elkaar helemaal niets te vertellen, maar hebben juist daarom keihard gelachen “No Coprendo..let’s dance”. En om 01.00 uur werd ik weer veilig ‘thuis’ afgedropt. De volgende morgen zat ik klaar voor de dansles…. En heb ik wederom gewacht, dit keer tot 11.00 uur en toen was ik er zo klaar mee. Ik heb mijn lessen gecancelled. Ik smste de dansdocent: “i want to cancel the dance class for today and tommorow. I don’t want to wait anymore.”. En dat was dat en zo kwam de uitspraak “You don’t need lessons, just practice” dus uit. Johannia vond het helemaal geweldig. “you cancelled the lessons? Hahaha, you go girl!”. En toen zijn we samen naar Melia hotel gegaan om te internetten en om te zwemmen. Johannia ging na het internetten terug naar huis en ik heb die middag heerlijk gerelaxt bij het zwembad. In de casa stond mijn bordje eten alweer klaar en na het eten kon ik me weer om gaan kleden voor de volgende dansavond. We gingen naar Casa de la Trova, maar de band was niet zo goed, of de techniek denk ik eigenlijk vooral, en dus zijn we weer op tijd terug gegaan. “Tommorow Wilder wil be here to give you danceclass for your finished day” (laatste dag, bedoelde ze daarmee) zei Johannia. Mijn laatste volle dag in Santiago was een soort familiedag. De dag begon dus met een dansles op het dakterras met de hele familie erbij. “Ow…Bailerina” bleef de moeder van Johannia maar zeggen. De broer van Johannia was er deze keer ook en die bleef maar zeggen “Aiaiaia” haha. Ik geloof dat, dat positief bedoeld was. Al snel stond Johannia ook mee te dansen en leerde ik weer veel nieuwe dingen bij. En toen….was het zwemtijd! Samen met Johannia, Wilder en Jonathan zijn we gaan zwemmen. Nou ja…zwemmen…ik ging zwemmen, zij gingen slapen bij het zwembad. Toen we rond 16.00 uur terugkwamen zei Johannia “Wilder will prepare the music, are you comming to the terras?” en zo kreeg ik onverwacht les 2 van die dag. Wederom met de hele familie erbij, wat eigenlijk wel goed was want hierdoor gaan mijn zenuwen weg. Wat heb ik genoten van die dag, het was ontettend leuk!!! Ik zei tegen ze “you are my Santiago Family” waarna de moeder van Johannia me een dikke kus op mijn wang gaf. Die avond zat ik weer op mijn kamer met Johannia en Jonathan en heb ik ze cadeautjes gegeven, wat dingen die ik uit Nederland had meegenomen wat hier vooral luxe producten zijn. Ze waren zo blij! En ineens kreeg ik 2 shirtjes in mijn handen geduwd die ik moest aantrekken, die waren voor mij. De moeder van Johannia bleef maar zeggen “Que linda! Que linda!”. Wat heb ik toch een warm gevoel aan die dagen overgehouden. Het zijn zulke lieve mensen! Altijd stonden ze klaar, met koffie, een praatje, even relaxen op mijn kamer, dansles, lieve woorden. Het was super. De laatste avond ging ik wederom, na een aankleedsessie van Johannia, dansen. “Tonight…Dansie..drinkie…finished night” Ik geloof dat, dat ongeveer zoiets betekende: “Vanavond is je laatste avond dus we gaan zoveel dansen als je wilt, met een drankje erbij!” zoiets… Het was super leuk, veel gelachen, veel gedanst, eerst in Casa de la Trova en daarna in een openluchtbar ‘Clacetta’. Rond 2.00 uur was ik weer veilig ‘thuis’. De volgende ochtend was wederom een familie-dans-ochtend. Zo eindigde mijn Santiago avontuur de volgende dag met nog een minidansles om 9.00 uur in de ochtend op het dakterras, gezellig bijkletsen met koffie in de keuken rond 10.00 uur met Thaismara en samen met de hele familie wachten op de taxi in de woonkamer. Na dikke knuffels, en wel wat pijn in mijn hart maar ook zin om weer terug te gaan naar Havana bracht Thaismara me om 11.30 uur naar het vliegveld. Thaismara is grondstewardes en dus ging het inchecken lekker vlug en zo vloog ik eergisteren terug naar Havana in een nogal afgeracht minivliegtuig (ik heb een foto….) naar het kleinste vliegveld wat ik ooit gezien heb. Ik kon mijn koffer zo, hop, uit het vliegtuig meenemen. En daar stond Maikel me alweer gastvrij op te wachten. In zijn oldtimer reden we met “Ice ice baby” keihard uit de speakers terug naar de casa aan de Malecon. We ‘dansten’ op muziek van de Backstreetboys en Eminem en zongen mee met oude hiphopnummers. Zo kwam ik met een enorme glimlach terug in Havana waarbij Maria me welkom heette met “Ah…Mi Amor!” en een kus op mijn wang. Ik ben tijdens de zonsondergang weer even snel door de straten gelopen, dan is de stad op zijn mooist! En ben snel wat gaan eten voordat Osmany me om 22.00 uur op kwam halen voor wederom een dansavond…de laatste dansavond! In een hotel, op het dakterras, hebben we genoten van live muziek en ondanks dat ik geen officiële dansles meer gehad heb voelde ik me veel zekerder over het dansen en volgens mij vond Osmany dat ook. “You have learned so much in just 3 weeks, you really move good!” en zo sloten we samen deze heerlijke 3 weken af met “the last dance”, Bachata. Gisteren en vandaag heb ik nog heerlijk genoten van de stad, souvenirs gekocht en gezwommen. Vanavond is mijn laatste avond en eet ik met de familie in mijn casa waarna we misschien nog naar de disco gaan haha. Het was een avontuur, een heerlijk groot, te gek, soms bizar, meeslepend, alsof ik in een film heb geleefd, avontuur. Een herinnering voor de rest van mijn leven, iets wat ik nooit meer zal vergeten en God, wat zal ik het missen! Nog even en dan vlieg ik terug. Terug naar jullie! Ook daar kijk ik naar uit. Tot snel lieve meelezers en meegenieters. Het is een ongelooflijk avontuur geweest, maar het is goed zo, ik heb alles gedaan wat ik wilde doen en nog veel meer dan dat! Hopelijk hebben jullie met plezier de verhalen gelezen. Hopelijk kan ik er snel wat foto’s bij posten, voor de impressies bij de verhalen. Ik ga nog even 1 dag genieten van het heerlijke Havana. Tot snel! BESO!!

El tulipan Bailador

Na mijn dans met de paardenman was ik te opgefokt om te slapen. Ik heb die avond alles wat Osmany me geleerd heeft in mijn kamer staan oefenen tot 02.00 uur s’nachts met het videomateriaal van de danslessen erbij…..uiteindelijk was ik toch wel erg moe…

De dag daarophad ik nog een halve dag in Pinar del Rio. Deze begon met wederom een heerlijk ontbijt van Anna-Maria en koffie in een kan waarop stond “Do not hold over people!”…:)

Ik ben na het ontbijt de stad ingelopen welke een metamorfose had ondergaan, het was er ongelooflijk druk, overal liepen mensen. Mensen waren onderweg, geen idee waarnaartoe, velen stonden te wachten in de rij voor winkels, bij karren met gebak of fruit, bij banken en voor soort kluisjes bij winkels. Mannen stonden in grote groepen in het park waarbij ze hevige handgebaren maakten en met vele stemverheffingen verhitte discussies voerden. De politie sloeg passanten vriendelijk op de rug en ik heb ze zelfs voorbijgangers zien knuffelen en op de wang zien kussen (klein dorp waar iedereen elkaar kent?) Een geldwagen reed af en aan waarbij ze elke winkel en elk restaurant afgingen om geld te verzamelen waarbij er 2 mannen met een enorm geweer bij elke winkel de weg blokkeerden. De winkels waren veel gevulder dan de winkels die ik tot nu toe gezien had. De “stadsbus” reed langs, een grote open vrachtwagen volgeladen met mensen (terwijl toeristen in luxe bussen rondrijden met airco…). Ik ben in het park gaan zitten met een flesje water en heb alleen maar zitten kijken.

Om 13.00 uur bracht Maury me terug naar de bus. Ze had een super lieve kaart voor me geschreven en gaf me een boekenlegger met een afbeelding van de regio.Zo lief! Bij het busstation tijdens het wachten (waar ze dus bij bleef!) spraken we over Cuba en de voor- en nadelen en ze vertelde me bijvoorbeeld dat het zo lastig is als je kinderen zou willen, omdat het kopen van luiers, babydoekjes en babyvoeding lastig en duur is. Het blijft bizar dit soort verhalen. Wat zijn wij toch verwend!

Na een heerlijke rit van 3 uur, die eigenlijk veel te snel ging omdat ik zo aan het genieten was van muziek en de omgeving, kwam ik helemaal blij terug in Havana. Maikel kwam we weer ophalen, net zo gastvrij als altijd en met een afscheidsknuffel van Maikel en een welkomstkus van Maria kwam ik weer “thuis” in Havana! De zon ging bijna onder en zo snel als ik kon huppelde ik (volgens mij letterlijk) naar buiten, de straat over, en ben weer op de rand bij de zee, de Malecon, gaan genieten van de lucht en ondergaande zon en de sfeer waar ik zo gek op ben geworden. Ik ben gaan eten bij een tapasrestaurantje met na afloop 15 muggenbulten rijker….ach..een herinnering aan een mooie dag.

In de casa ben ik mijn reisverhalen in mijn boekje gaan schrijven terwijl Maria in de stoel tegenover me in slaap viel, de man en vrouw uit Curaçao na een gesprekje ook rustig hun bedje opzochten en Ricardo keihard zingend vanuit de douche de ruimte vulde met zijn aanwezigheid. Omdat ik nog helemaal niet moe was heb ik die avond een biertje gedronken bij Meruda, vlakbij de casa. Rond 24.00 uur lag ik in bed, zin in de volgende dansles.

Osmany kwam wederom uit zijn werk gesneld, respect voor die jongen! We hebben alles herhaald, en toen hij na de eerste dans zei “You practiced?” kon ik heel trots “Yes” antwoorden. Eindelijk begon ik alles te onthouden en eindelijk kon ik een stuk dansen zonder te hoeven stoppen. Dat voelde zo goed! We dansten Son, Salsa en Bachata. En ik kreeg deze les ook nog Rumba les. De dans valt hartstikke mee, totaal niet wat ik me erbij had voorgesteld. Ik vond het verhaal erachter vooral wat vreemd, maar de dans zelf is hartstikke leuk. En dus ken ik nu, na mijn officieel laatste dansles met Osmany, de basis van Salsa, Son, Chachacha, Bachata én Rumba. Ik heb nog 1 extra les gevraagd op de laatste vakantiedag in Havana en we gaan nog een avond samen dansen als ik terugkom.

Die middag ben ik gelijk richting zwembad gelopen, het was zo warm! Daar bestelde ik een bord spagetti die ik binnen 5 minuten helemaal op had en dook vervolgens een aantal keer in het water. Ik zag er blijkbaar eenzaam uit want eerst begon er een Italiaanse oudere man tegen me te kletsen (i’m here illigal…. I dont stay in this hotel!). Toen een Cubaanse jongen (“Cuban men are very nice”. … “…' euh okay, if you say so…i’m going back to reading if you don’t mind…”) en vervolgens begonnen 3 mannen uit Cuba, Mexico en Canada tegen me te kletsen (we are all here toc elebrate our 50th birthday for the 15th time). Het laatste gesprek werd een ontzettend leuk gesprek, over hun passie voor Jazz, mijn passie voor musicals en vooral over goede doelen steunen dmv Jazz en Musical. Een van de mannen liet me trots een soort medaille zien, een toegangspass van het afscheidsconcert van Frank Sinatra in Ceasar Palace Las Vegas, hij was enorm groot fan. Ze vertelden me over hun bijnamen die ze elkaar hadden gegeven en ze vonden dat ik er ook een verdiende. En zo werd ik officieel omgedoopt tot “El tulipan Bailador”, de dansende tulp. Ik heb het zelfs officieel op papier…;) ”Op 14-1-2014, officieel gedoopt tot….” (in het spaans dan)

De avond sloot ik af met een diner bij mijn favoriete restaurant aan de Malecon ‘Castropol’ waarna ik de volgende ochtend, dat was vanmorgen, om 6.00 uur opstond, opgehaald werd door Maikel, naar een mini vliegveld gebracht werd en om 9.40 uur in een minivliegtuig richting Santiago de Cuba vloog!

In Santiago ben ik gastvrij opgevangen door Thaismara, mijn contactpersoon hier, en in de casa door de eigenaresse van de casa Johannia. Haar zoontje Jonathan van 9 jaar vond het erg interessant, een blank meisje, en die draalde de hele tijd verlegen om me heen. Thaismara en ik kregen gelijk een bord eten met rijst en kip waarna Thaismara me mee de stad innam voor een rondleiding. Super lief! Ze liet me alle handige locaties zien en we kwamen gelijk allemaal ‘straatmuzikanten’ tegen, er werd in een ' klein huisje' muziek gespeeld waar we gingen kijken, we bezochten wat winkeltjes en we spraken af dat we die avond samen naar La Trovia zouden gaan, een van de plekken om salsa te dansen hier. De eigenaresse van de casa, Johannia, gaat ook mee! Zojuist heb ik in de casa gegeten en met Johannia op het dakterras (waar ik morgen dansles ga krijgen) genoten van een bakje koffie.

Nog een half uurtje, en dan gaan we met zijn 3en naar La Trovia! De nieuwe dansmoves uitproberen!

Jihaaaa

Nog steeds in Pinar del Rio….en ik heb net iets heel stoers gedaan, vind ik zelf. Ik ben toch naar buiten gegaan. Ik zat op de binnenplaats van mijn casa en ik hoorde weer alle muziek van buiten, net als gisteren, en ik kon er niet tegen om weer te blijven zitten. Ik moest en zou gaan kijken. En dus heb ik een lange broek en een beetje een te groot shirt aangetrokken, mijn haar in een knot gedaan en ben ik met een diepe ademhaling de deur uit gegaan. Nou dat viel al mee, er was niemand die eng was op straat ;). En toen zag ik een aantal mensen ook de kant van de muziek op lopen, dus ben er achteraan gelopen, zodat ik niet alleen liep. En zo kwam ik in een soort steeg met een bord “Casa de Cultura”, die steeg kwam uit op een plein en daar stond een setje lampen, een geluidsset en er zaten zo’n 20 mensen op, zo leek, zelf meegebrachte stoeltjes. Een vrouw was aan het zingen en er werd enthousiast meegeklapt. Ik kreeg een enorme smile, ik was de enige toerist, verder alleen maar mensen van hier. Niemand keek me raar aan, dat was nieuw, en zo ben ik achterin gaan staan en heb gewoon staan kijken. Ik kon niets anders dan lachen, wat een geweldige plek, een geweldige sfeer en wat een energie. De meeste mensen die er waren, waren allemaal ouder dan 50 denk ik, mannen met hoedjes op, vrouwen in lange losse jurken. Langzaamaan druppelden er ook allemaal jongens en meiden binnen van tussen de 12 en 21jaar denk ik. Vlak daarna kwam een jongen, wat later de zoon van de “eigenaresse/bazin” bleek te zijn, even vragen waar ik vandaan kwam en vroeg al snel “Youdance Salsa?”. Euh…nou…. Een beetje. (o..ow, nou moet je wel). En dus stond ik al snel te dansen. Ik gooide er zoveel mogelijk extra bewegingen in die Osmany me geleerd heeft die ik kon bedenken op dat moment. Oefenen, oefenen, oefenen! Het meest grappige vond ik…de jongen had een soort cowboy outfit aan, geruit bloesje met afgeknipte mouwen, hoedje op, afgeknipte spijkerbroek, én om het geheel af te maken: hij rook naar paard haha. Ik keek serieus toen ik wegliep of er misschien een paard voor de ingang stond. Ik ben er denk ik maar een uurtje geweest voordat het alweer afgelopen was maar het was echt geweldig! Het was een ervaring om nooit te vergeten. Ik heb gelijk bij terugkomst mijn computer gepakt om dit te typen (het was 1 min lopen, vandaar dat ik het zo goed kon horen in de casa) en zit nu na te genieten met een Corona op het binnenpleintje.

Als Osmany me nu vraagt “Did you practice?” kan ik volmondig “YES!” antwoorden! Ik durfde eindelijk met iemand anders salsa te dansen….Jihaaaa!