Inmiddels ben ik alweer 3 nachten op Cuba en is deel 1 van de reis bijna ten einde, want 6 januari ga ik deel 2 alweer tegemoet: Trindad. Maar laat ik bij het begin beginnen!

Donderdag 2 januari vloog ik via Parijs richting Havana, Cuba. Een reis van in totaal 23 uur, van deur tot deur. Om 06.00 uur vertrok ik samen met Marcel van huis en na een lastig afscheid, een korte vlucht naar Parijs en een lange vlucht naar Havana, kwam ik om 5 uur Nederlandse tijd, 23.00 uur Cubaanse tijd, bij de Casa aan in Havana. Ik vloog met Air France en dat is zeker een aanrader want ik heb nog nooit zo lekker gegeten in een vliegtuig. De Fransen zijn dan misschien onvriendelijk en arrogant (is mijn mening, vooral als je geen Frans spreekt), eten klaarmaken kunnen ze zeker wel. Polenta met kip en roomsaus, broodjes met brie, een meergranen rijst salade met kaas en als toetje de lekkerste chocomouse die ik ooit gegeten heb! En dat in een vliegtuig.

Alle emoties waren aanwezig tijdens de vliegreis, van huilen bij opstijgen (lekker dramatisch...net als in de film) tot blijdschap omdat ik er zo'n zin in had en eindelijk onderweg was tot paniek "wat the F ben ik in godsnaam aan het doen!". Eenmaal geland in Havana kwam ik in contact met wat andere Nederlanders, ik had de hele vlucht nog geen Nederlands gehoord en nu ineens stonden ze allemaal om me heen waaronder 1 meisje die ook alleen ging reizen. Bij de douane moesten we bijna 1,5 uur in de rij en zo ook bij de koffers, god wat was ik moe. Uiteindelijk kon ik met koffer naar buiten en daar stond Maikel, hij doet al mijn Transfers in Havana, met een bordje "Anja" en ik was zo blij om hem daar te zien staan dat ik hem volgens mij de gulste glimlach ooit heb geschonken! Ondanks de lange rijen en dus uren wachten stond hij er nog, het voelde als thuiskomen omdat er iemand op me stond te wachten en me hartelijk ontving met een dikke knuffel! Dat hartelijke is iets Cubaans vind ik. Hij zou me naar de casa brengen. Na snel wat geld te wisselen konden we gaan!

Hij bracht me in een prachtige oldtimer naar de casa en ik keek mijn ogen uit, de big smile wilde niet meer weg, ik was zo blij dat ik er eindelijk was en echt kon gaan beginnen. In de casa werd ik letterlijk met open armen ontvangen door Maria, de eigenaresse en wat was ik blij dat ze me gelijk mijn prachtige kamer liet zien, sleutels gaf, en me lekker liet gaan. Ik wou zo graag slapen. Snel een douche, ik kreeg nog water van Maria (vlak nadat ik liep te balen niets te hebben gekocht, dus ik werd daar enorm blij van) en zo rolde ik tevreden, zonder dorst, mijn heerlijke bed in. Maria praat gezellig Spaans met me en ik klets in het Engels, het heeft iets grappigs want we begrijpen elkaar volgens mij nog best aardig haha. Ze had het over een feest, of dansles morgen, dat wist ik niet zeker, maar ach dat zou ik later wel zien.

De volgende morgen was ik vroeg op, toch last van een jetlag helaas, ondanks dat ik laat aankwam en gelijk kon slapen. Ik vond het spannend om mijn kamer uit te komen want ik wist niet precies hoe het geregeld was met ontbijt en ik was best vroeg (7.30 uur). Gelukkig werd ik met open armen ontvangen door een dame die het ontbijt klaar stond te maken, ik kreeg een dikke kus op mijn wang en ik kreeg er tranen van in mijn ogen uit dankbaarheid voor dit warme ontvangst en de zorgzaamheid. Ook zij spreekt lekker Spaans tegen me en ik zeg af en toe "SI!" of "No" en soms kijken we elkaar niet begrijpend aan, en dan gaan we gewoon weer verder.

Ik ben die morgen na het ontbijt Havana even ingeweest om de sfeer te proeven en jeetje wat een bizarre stad, echt zoals in de film en op de foto's. Vervallen statige woningen waar de wanden het lijken te begeven, aangetast door het zoute zeewater en de zilte lucht, er is (vrijwel) geen onderhoud gepleegd en je zou denken dat daar niemand achter zou kunnen wonen. Maar achter de muren die bijna voor je ogen afbrokkelen wonen vele gezinnen. Als hier niemand zou wonen zou het een spookstad heten, zo vervallen is het. Toch heeft het iets heel moois. Kijkend naar de gebouwen, met open mond, vliegen de oldtimers aan je voorbij, ze blijven maar langsrijden, en dat verbaasde me serieus, je weet dat het zo is en toch denk je "zou dat echt zo zijn?". Ja, het is echt zoals in de film. Er lijkt een geur te hangen van kokos en benzine. Als er veel verkeer langskomt zie je en voel je de uitlaatgassen om je heen hangen in de stad. Er zijn prachtige pleinen, kleine straatjes vol was uit de ramen van de huizen en op de balkons, spelende kinderen in lanen die je doen denken aan oude films, en Cubanen die samen een spel doen langs de drukke wegen. Ik slaap aan de boulevard, de Malecon, het weer is niet super en de zee is daarom heel ruig en slaat elke keer de boulevard op, over de straat heen. Het heeft iets bevrijdends. Hij slaat zichzelf keihard over de oevers. Ik heb door het oude deel van Havana gelopen en kwam enkel Cubanen tegen, geen tourist te bekennen. Iedereen is vriendelijk en gelukkig niet opdringerig zoals ik verwacht had.

Na mijn wandeling ben ik me gaan omkleden voor de 1e dansles. Wat was ik zenuwachtig. Ik wachte rustig in mijn kamer tot Osmany, mijn dansleraar in Havana, bij de casa zou komen. Hij was gelukkig vroeg. Ook hij is heel hartelijk en gelijk geruststellend toen ik aangaf dat ik zenuwachtig was. Hij gaf aan dat Maria jarig was (oeps) en dat we daarom niet in de woonkamer konden dansen zoals de bedoeling was. Mijn eerste reactie daarop was "Wat....is Maria jarig..." en ben haar gelijk gaan feliciteren en gaf aan dat ik dat niet begrepen had. Zij zei in het Spaans tegen een vriendin die er was "Waarom denkt ze dan dat al die versiering er staat". haha. Er was een enorm altaar gemaakt met doeken, beelden, offers (fruit, geld en drinken) en verlichting, ik dacht vanwege kerst en nieuwjaar haha. Dat was dus het feest waar ze over had gesproken. Osmany en ik moesten dus dansen in mijn kamer. Dat was helemaal prima, en vooral heel grappig want het was wel wat krap. Osmany legde de basisstappen aan me uit, dat ging goed. Toen figuren die je kon dansen, ook dat ging wel oke. Toen moesten we alles samenvoegen en samen dansen en toen dacht ik "Holy Crap, Salsa is best moeilijk". Het duizelde me al snel maar ik probeer gewoon door te gaan als het moeilijk gaat. Osmany is heel vriendelijk en bevestigd me veel in hoe ik het doe, hij geeft aan dat ik snel leer, maar soms voel ik me best een beetje een hork. Dansles in de hitte is best pittig en ik was dan ook intens gelukkig met de 1e pauze na een uur. 3 uur lang hebben we gedanst, en wat heb ik ervan genoten. Ik moest wel een beetje lachen omdat ik vaak gewoon lekker heb gedanst op salsa muziek, maar gewoon op gevoel. Nou dit is echt wel andere koek, er zit een hele techniek achter, vooral alle draaien zorgen ervoor dat ik flink aan het duizelen was. Tegelijkertijd luisteren naar het ritme, de stappen uitvoeren terwijl de armen van alles moeten doen, zonder vaste patronen, en daarbij voelen wat de man aangeeft wat je moet gaan doen vind ik echt heel lastig. Ook het ontspannen in de dans vind ik lastig, ik blijf denken ipv voelen.

Na het dansen, en uitpuffen, werd ik voorgesteld aan de zoon van Maria, Ricardo, die Engels spreekt (fijn!) en hij gaf aan dat ik van harte uitgenodigd was op de verjaardag. Super lief en super gaaf natuurlijk, maar ook spannend. Ik wilde een vakantie waarbij ik vooral met mensen uit Cuba in contact zou zijn, nou dat krijg ik dus blijkbaar. Vanaf 4 uur werd ik verwacht. Die middag, na het dansen en voor de verjaardag, ging ik op zoek naar eten, want 3 uur sporten, want dat is het, zorgt voor een hongerige maag. Ik vond een tentje vlakbij het Capitolo met pizza. Mensen kijken wel wat vreemd naar een vrouw alleen in een eetgelegenheid zit en als ik alleen over straat loop, maar ik moet daar nog vooral om lachen. Soms heb ik de neiging om mijn tong uit te steken, maar dat gaat misschien wat ver ;). Na rond te hebben gelopen lekker even met thuis gebeld, wat was dat fijn! En om 16.00 uur zat ik klaar in de kring op de verjaardag van Maria tussen haar familie die ook allemaal lekker Spaans tegen me gingen kletsen haha. Ik had toch een cursusje moeten doen geloof ik. Ik kreeg een heel buffet aan zoetigheden aangeboden en overal werd van opgeschept. Jeetje wat was dat lekker! Een buffet van zoetigheden was die avond mijn avondmaal.

Na een uurtje kwam het bier erbij, wat door een van de tantes continu bij mij werd bijgeschonken (rustig drinken Anja, rustig drinken, je hebt een jetlag en het is warm) en al snel ging de muziek (nog) harder en werd er gedanst in de woonkamer. Maria stond erop dat Ricardo salsa met mij zou dansen. Ken je de scène van Dirty Dancing waarbij Baby op de voet van de man gaat staan bij haar eerste dansles? Nou ongeveer zoiets gebeurde mij met het dansen met de zoon van Maria. Hij wilde wel even zien wat ik had geleerd van Osmany. Ik was alles alweer kwijt want ik werd zenuwachtig door alle blikken die toekeken en al snel deed de voet van Ricardo best wel pijn. Hij kwam niet meer bij van het lachen, gelukkig kon ik er zelf ook een beetje om lachen :P. Ik kreeg nog een cd van ze mee met lekkere salsamuziek, super lief, en met alle vrouwen hebben we gedanst in de kamer. Ineens werd me ook het altaar duidelijk, mensen die binnenkwamen moesten bellen met een belletje en deden een offer (geld in een mandje) en deden een gebed. Osmany vertelde me de volgende dag de betekenis van alle kleuren en beelden, alles staat voor een bepaalde god, elke god heeft zijn eigen kleur, symboliek, en zelfs een eigen dans. Rond 10.00 uur ging ik slapen en hoorde ik het feestgedruis nog rustig doorgaan op de achtergrond.

Gisteren was het ontbijt van fruit, koffie, verse sap en warme melk van Maria weer geslaagd, waarbij Maria me, volgens mij met haar vader, gezelschap kwam houden. Osmany kwam weer op tijd binnen voor de 2e les. Dit keer moest ik op hakken dansen en dansten we wel in de woonkamer. De ramen stonden wijd open en het geluid van de zee mengde zich met de salsatonen en de instructies van Osmany "Uno, dos, tres...cinco, seis, siete". We trokken wat bekijks want er gingen mensen voor de ramen staan kijken naar de les. Ik dacht steeds "ja, gaaf he, dansles op Cuba, hier, bij de Malecon? Vind ik ook hoor...net een film toch?" :D. Ik was een beetje afgeleid, dat wel.

De dansles was erg heftig, vooral de draaien en de hitte. Mijn voeten doen er serieus nog steeds zeer van. De blarenpleisters zijn inmiddels in gebruik! We begonnen met een warming up, herhaalden gelukkig alles van de dag ervoor en hij leerde me vervolgens een andere manier van salsa dansen. De 1e les waren de stappen op tel 1,2,3 rust 5,6,7 rust. Nu was er een beweging op elke tel door een extra mini stapje op 4 en 8. Zo herhaalden we alles van gisteren maar dan met het extra stapje erbij. Dat ministapje zorgde voor een aantal flinke misstapjes maar ja, ik ben nog lerende zullen we maar zeggen. Daarnaast wat extra stappen geleerd en extra figuren geleerd en vooral heel veel gedraaid. Ik heb me 3 uur lang het leplazerus gezweet :). Het laatste uur gingen we in op de rest van het lichaam dat meebeweegt met de stappen. Je zou denken, dat gaat vanzelf, nou helaas dat is dus niet zo, bij mij niet iig. Jeetje die schouderbewegingen kreeg ik er maar niet goed in en die heupen wilden nou ook niet echt wat ik wilde. Daarnaast bonkten mijn voeten mijn schoenen uit en begon mijn rug zeer te doen van de nieuwe bewegingen. Ik had het zwaar. Osmany had het wel door maar wilde ook dat ik gewoon doorging. Een goede docent dus! Na 3 uur was ik gesloopt en duizelde mijn hoofd. "Morgen weer een dag".

Na een douche ben ik op sportschoenen, heeeeel rustig aan, op zoek gegaan naar een heerlijke lunch bij Meruda, een tip van Martin van Cuba Moves you. En wat heb ik lekker gegeten, want wat had ik weer trek. Daarna ben ik naar 'Museo de la Revolution' geweest. Bijzonder om te zien en om een beeld te krijgen van hoe het in Cuba werkt. Toen ik overal de bewaking zag drong het denk ik pas echt tot me door. Het oude paleis is prachtig en vooral alle rekwisieten waren bijzonder te noemen, van de Pincet van Ché Guevara tot het pistool van Batista en de typmachine van Fidel. De teksten van Fidel hangen vrij groot aan de muur en staan in groot contrast met hoe de mensen hier leven. Buiten stonden oude vliegtuigen, motoren en schepen zoals het jacht "granma". Ook staan er resten van een Amerikaans vliegtuig wat is neergeschoten, waarbij de plaatjes er toch echt heel anders uitzien dan de resten zelf. Evenals een raket dat gebruikt zou zijn....maar ach haha.

Hierna ben ik nog even door Havana gelopen maar al snel weer terug naar mijn Casa gegaan want mijn voeten deden heel erg zeer. Ik heb met een flesje water lekker op de rand van de Malecon tussen de Cubanen gezeten, uitkijkend over zee. Gewoon lekker mensen kijken en mijn benen laten rusten en daarna lekker op mijn kamer gezeten en even een powernap gedaan, met de benen omhoog, want die avond zou ik met Osmany naar de Casa de la Musica gaan dus ik moest wel even fitter worden. Ik ben de avond voor het eerst in mijn eentje echt uit eten geweest, ook spannend maar wat was het weer lekker. Wederom een tip van Martin, bij Castropol. Eenmaal terug bleek dat Osmany geen taxi kon krijgen door het slechte weer. Toen ben ik gewoon lekker op mijn kamer gaan liggen en dit verhaal gaan typen die ik hopelijk binnenkort aan jullie kan sturen.

Overmorgen ga ik met de bus naar Trinidad, hopelijk paardrijden. En even mijn voeten rust gunnen, daar kijk ik wel even naar uit. Al zal ik het dansen ook wel even gaan missen. Maar over 4 dagen starten we gewoon weer! Buenos Noches!