5 januari prikte de zon door de ramen en opende ik de luiken van mijn slaapkamer, wat zag het er heerlijk uit buiten. Na het 'vaste' ochtendritueel: douchen, danskleding uitzoeken, ontbijten en wachten op Osmany, kwam Osmany zoals elke ochtend iets vroeger dan afgesproken. Dat vind ik super fijn omdat ik steeds een beetje zenuwachtig word vlak van tevoren :). Wederom in de huiskamer gedanst, raam wijd open, ventilator keihard aan, radio lekker hard, en het geluid van de zee op de achtergrond. Soms lijkt het echt of ik in een film zit.

We zijn ingegaan op heupbewegingen en schouderbewegingen en jakkes wat vind ik dat vervelend lastig, ik kan het slecht van mezelf hebben als het niet lukt. Het stomme is dat mijn automatische reactie is om de schouders precies de verkeerde kant op te draaien dan de bedoeling is.... En dus zet Osmany me letterlijk met de handen tegen de muur en dan moet ik oefenen, stapje voor stapje, nou ja, schouder voor schouder. Eerst waren het alleen de schouders, reeeeechts, links, rechts, liiiiiinks... 'slow, fast, fast, slow..yes...but now make the whole circle'. Daarna met de stapjes erbij, eventueel beetje heup erbij. Gelukkig gaan de heupen iets beter mee, maar mijn schouders lijken voor mij net betonblokken. Blijven oefenen dus. Deze 3e les was iets minder heftig vond ik, of ik begin langzaam iets meer te relaxen en te wennen aan de warmte en bewegingen. We hebben wederom alles herhaald en zijn naast schouders en heupen ingegaan op extra bewegingen die je als vrouw kunt doen en zelf kunt initieren zoals een iets anders stapje of een iets andere schouderbeweging. Ook hebben we ChaChaCha gedaan en Bachata (heel leuk!) en een klein beetje reaggeton. Osmany lijkt tevreden over hoe snel ik leer, en zo voelt het ook wel tijdens de les. Maar als ik de video terugkijk vind ik dat ik wel even een tandje mag gaan bijzetten volgende les. Ik maak alles heel klein, best confronterend zo'n video maar zeker leerzaam en daarvoor ben ik hier tenslotte, om te leren. Dus morgen ga ik harder aan de slag!! Ik wil na deze vakantie niet een klein beetje Salsa kunnen dansen, ik wil heel goed Salsa kunnen dansen. Osmany wil me ook veel leren "at the end i want you to dance very good".

Na de les ben ik in de zon gaan lunchen en op zoek gegaan naar een supermarkt voor water, het gekke is dat het even duurde voordat ik de supermarkten herkenden. Ze zien er gesloten uit en bij binnenkomst blijkt dat bijna alle schappen leeg zijn, het ziet er voor mij zo vreemd uit. De schaarste is gewoon te voelen, alsof je in een geplunderde winkel staat, de ramen half afgesloten, de schappen meer dan halfleeg. Het is een bizarre ontdekking ondanks dat je van tevoren weet dat er schaarste is. Hierna heb ik het advies van Osmany opgevolgd, de tip om even te gaan zwemmen bij een hotel vlak naast mijn casa. Gewoon even de benen ontspannen en genieten van de 1e echte zon. Een eenvoudig zwembad en er was bijna niemand. Ik had uitzicht over de hele stad en aan de andere kant over de zee en ik kon er ook nog een drankje bestellen. Wat was ik gelukkig! Heerlijk een duik genomen en lekker gelegen, het was denk ik maar een uurtje, maar het was goddelijk. Helaas kwam mijn idee om in hetzelfde hotel te gaan internetten in het water te vallen samen met de duik die ik nam, aangezien internet hier sinds kort afgesloten was door de regering. Het is bizar hoe moeilijk het is om internet te vinden hier, helemaal internet waar je niet voor in de rij hoeft te staan. Ook dat wist ik van tevoren…maar toch.

Later die avond, na wederom een maaltje bij Castropol, kwam Osmany me ophalen. Tijd om de dansmoves nu echt te gaan uitproberen in het echte leven. We zouden naar Casa de la Musica gaan maar daar bleek geen leuke muziek te zijn die avond, dus gingen we naar een hotel om te dansen. Ik vond het super spannend, maar Osmany is dan wederom geruststellend "Just basics, i will count, dont worry". We hebben niet de hele tijd gedanst, dat was voor Osmany wel even lastig denk ik, maar ik vond het naast super spannend ook heeeeel erg warm binnen en dan vooral als je flink staat te dansen. We hebben Salsa maar ook Bachata , wat ik ontzettend leuk vind trouwens, gedanst. Reaggeton vind ik zelf niet helemaal mijn ding. Osmany kon daar om lachen en respecteert trouwens dat ik dat niet zo nodig hoef te dansen. Sommige dansstijlen of bewegingen zijn namelijk best wel...euhm.. opzichtig ... bij Reaggeton. Ik vind dat best wel ver gaan als nuchetere Hollander, de vrouw steekt haar kont gewoon naar achteren en draaien maar, de man staat erachter. Nou sorry maar dat vind ik niet dansen. Maar het grappige vind ik dat ze daar hier echt heel anders over denken. Zo stond de 1e avond, bij de verjaardag van Maria, de zoon van Maria met Maria en met zijn tante ook vollop reageton te dansen en ik dacht echt "OKAY!!!!" maar zij nemen het super serieus. Evenals de Rumba, dat vind ik ook echt een beetje een gekke dans. Die dans gaat over de haan en de hen, de man moet de vrouw dan veroveren en danst agressief, de vrouw defensief. Het is een grappig spel om naar te kijken maar ik zou het niet zo graag dansen. Dat hoeft gelukkig ook niet en ik ken daarin heel goed mijn eigen grens, dat is fijn om te merken. Ik ben nog erg nieuwsgierig naar de Mambo en we gaan ook nog in op Son, maar dat komt de volgende lessen allemaal.

De dansavond was erg geslaagd en het was gezellig. Osmany zorgde dat ik weer veilig bij de Casa kwam, zo kan ik toch een dansavond meemaken zonder alleen over straat te hoeven. Wederom super geregeld door Martin "Cuba Moves You" en super van Osmany om mee te gaan. In de avond is Havana prachtig vind ik, het is rauw, en lopend over de keien op straat blijf ik omhoog kijken naar alle balkons, ramen en rijen met was, vol verbazing en nieuwsgierigheid hoe de mensen daar wonen. Tijdens het naar huis lopen vond ik de weg wel irritant, want mijn hak kwam elke keer in een kuiltje terecht, steeds dezelfde hak. Toen besefte ik me dat het geen kuiltjes waren, maar mijn hak bijna afgebroken was. Dan heb ik goed hard gedanst zullen we maar zeggen.

Helaas eenmaal terug in de casa werd ik ziek, mijn maag en darmen waren het ergens niet mee eens en ik denk zelf dat het met de warmte en vermoeidheid te maken heeft gehad. Ik had 5 uur om te slapen en zou daarna 6 uur lang in een bus moeten gaan doorbrengen. Dat idee was geen pretje. Sóchtens stond Maria voor mijn kamer met een verse fruitsap en bananen, de schat. En dat deed gelukkig goed. Ik besloot maar voor de 2e keer een tabletje tegen misselijkheid te nemen. Maikel stond om 6.15 uur klaar om me naar de bus te brengen, pakt gelijk mijn koffer over, helpt me de trap af (niet echt nodig, maar toch super lief en galant naturlijk) en geeft me een dikke knuffel bij weggaan. Ook hij spreekt weinig Engels maar we komen er samen best wel uit, dat is leuk.

Toen begon de leukste trip van mijn leven ;) (sorry voor de drama). Ik moest wachten en toen ging ik maar even koffie drinken, maar dat was niet zo'n slim idee voor mijn maag. En vervolgens heb ik, na nog 1 tabletje tegen misselijkheid, 5 uur met een paar mini-wakker-word-momenten slapend doorgebracht in de bus. Het laatste uur was ik volgens mij "soort van" wakker.

In Trinidad werd ik wederom opgewacht door iemand met mijn naam op een briefje, en wat voelt dat toch fijn. Het voelt alsof iemand zegt: "We hebben op je gewacht, je bent van harte welkom, kom maar hier, dan neem ik je koffer van je over en breng ik je naar je thuis voor de komende dagen". En wat een mooi thuis kreeg ik! Wederom met een warm welkom, dit keer van Mallan, de eigenaresse van Casa Fernando Y Mallan. Ik kreeg een prachtige kamer in een van de pitoreske straten van Trinidad. Trinidad heeft prachtig gekleurde huisjes, blok na blok na blok na blok. Aan de ene kant verijzen de bergen van de vallei met daaromheen de mist en wolken, aan de andere kant zie je soms een stukje zee. Alle straten lijken op elkaar, en dat is ooit bewust gedaan om de piraten te verwarren geloof ik. Mensen rijden er bijna geen auto, er zijn vooral veel mensen te paard/paard en wagen en op een fiets (een fiets als taxi, die zie je ook in Havana). In de Casa had ik een prachtig grote kamer met douche, een zitje en een balkon. Echt super mooi. Bij aankomst heb ik snel mijn was gedaan in de douche en uitgehangen op het balkon, kleding voor de danslessen na Trinidad. En na even relaxen heb ik mezelf een schop onder mijn kont gegeven, kom op! Ga nou toch nog heel even de stad in slaapkop!

Trinidad is prachtig! Pitoresk, Tranquilo is het woord denk ik! Maar die benen van mij zeiden alleen maar "Ik wil niet meer, ajb, ik wil echt niet meer, ik kan niet meer, ik ga het zo begeven hoor als ik nog een stap moet zetten, je moet het zelf weten, maar ik heb het alvast gezegd" (soms praat ik in mezelf als ik alleen ben haha). Ik ben na 1 blok te hebben gelopen op het eerste de beste bankje op een prachtig plein geploft (wat later hét plein van de locals bleek) en ben niet eens tot het grote plein gekomen (wat maar zo'n 4 blokken verder lopen was, bleek later) en ik kon echt niet meer. En dus ben ik teruggelopen.......dacht ik...... "shit....waar was het ook alweer". Zo kwam ik erachter dat inderdaad écht alles op elkaar lijkt. Toen ik mijn boekje met plattegrond en adressen wilde pakken had ik die niet in mijn tas gestopt...oelewapper. Ik heb er gelukkig ter plekke nogal om kunnen lachen. (die tabletjes tegen misselijkheid...ik denk niet dat ik ze nog eens neem, ze kunnen slaperigheid veroorzaken (ooow) en zorgen dat je niet meer helemaal helder denkt.....(ah)). Gelukkig had ik foto's vanaf het balkon genomen en kon ik zo terugvinden waar ik moest zijn (nog best helder toch?) Wat een opluchting! Eenmaal terug ben ik wederom in slaap gevallen, tot Mallan voor mijn deur stond met een heerlijke maaltijd van kip, gefrituurde banaan, salade én soep. Het was heerlijk en genoeg voor een heel leger. Mallan is echt een gastvrouw die zorgt dat je, je thuis voelt. Na het eten ben ik wederom als een blok in slaap gevallen...tot de volgende ochtend. Ik baalde er eigenlijk enorm van, want ik had graag elke minuut van de stad genoten. Maar het is helaas niet anders. Ik voelde me ook gewoon nog steeds echt niet goed.

De volgende morgen stond er een heerlijk ontbijt klaar, gebakken ei met kaas en brood, kwark met honing, fruit, brood met een bijzonder soort lokale jam, koffie. Het was verukkelijk. En vlak daarna werd ik opgehaald om te gaan paardrijden. Samen met een groep Amerikanen heb ik de dag doorgebracht in de vallei bij Trinidad. Prachtige omgeving waar mensen in huisjes wonen waarbij je, je weinig zou kunnen voorstellen. Echte caraibische huisjes in the middle of nowhere. Mensen vervoeren alles incl zichzelf te paard, meeste zonder zadel en met hoedje op het hoofd. Alsof ik in een cowboy film was beland werden er naast ons in het veld stieren bij elkaar gedreven. De mensen hebben een paard voor de deur staan of een fiets, of niets. Ze gaan naar de stad te paard, fiets of benenwagen. De kleine vervallen huisjes hebben allemaal een mooie kleur en overal hangt de was buiten. Soms komt er een auto voorbij maar dat is zelden. Om je heen zie je verder vooral de vallei en de bergen. We hebben gezwommen bij een kleine waterval (klein door droogte denk ik) en ik heb in mijn eentje toen ik al klaar was met zwemmen even koffie gedronken op het pad richting de watervallen bij een man die de koffiebonen zelf stampte in een enorme vijzel terwijl hij daarmee een lied maakte en erbij zong. De koffie was lekker! Ik ben enorm fan van de cubaanse koffie, lekker sterk en er is altijd suiker! De man las na zijn lied en de koffie mijn hand...dat was niet erg positief dus dat vergeet ik gewoon weer heel snel ;P. Ik zou iig heel lang leven, dat is fijn, maar echt gelukkig helaas niet haha. Gelukkig geloof ik dat je vooral zelf je eigen geluk in de hand hebt (mooie woordspeling toch?). En sorry, maar meneer, kijk eens waar ik zit? Dan mag ik mezelf gelukkig prijzen toch?

Iedereen in de groep had tijdens de rit ontzettende jeuk overal. Even later vertelde Mallan me dat dit heel normaal was in Trinidad vanwege de wind en idd het zand, dat ook zij er die dag heel erg last van had gehad. Op de weg terug te paard hebben we lekker gegeten bij een klein hutje waarbij er een gat in de grond diende als toilet en een man in een ander hutje zijn repetoire op zijn gitaar aan het voorbereiden was alvorens hij ons kwam verblijden aan tafel met zijn liedjes. Al snel moesten we mee muziek maken en meedansen. Ik ben weer mooie herinneringen rijker!

Tot mijn schrik was het bij terugkomst in Trinidad inmiddels alweer 17.00 uur en ben ik na een hele snelle douche heeeeel snel door het dorp gelopen, om nog zoveel mogelijk te kunnen zien voor de zon onderging (stomme slaperigheid). Dit zorgde voor mooie plaatjes, een bijzonder mooie stad bij een mooie zonsondergang! En toen de zon eenmaal onder was heb ik internet gevonden! (jeejh). Als grote toevalligheid zal ik bij het internetcafe naast het Nederlandse meisje uit het vliegtuig, bizar toch? Leuk om even verhalen uit te kunnen wisselen in de eigen taal. Zij was vooral opgelucht dat de jeuk die zij had dus geen allergie was maar gewoon een Trinidad kwaaltje, die iedereen had. :)

Om 20.00 uur stond Mallan weer gastvrij met eten klaar in de Casa. Dit keer varkensvlees. En alhoewel het echt heerlijk was, mijn lichaam kreeg het niet voor elkaar om meer dan 3 happen te nemen van het vlees, ik was weer misselijk. Ik schaamde me diep maar heb het niet op kunnen eten. Gelukkig de banaan, salade en brood wel.

Die avond wilde ik toch heel graag naar buiten, ondanks dat ik alleen ben, dit was een hele grote stap voor mij want het moet wel veilig voelen. Met grote passen ben ik naar Plaza Mayor gelopen, hét plein waar elke avond buiten wordt gedanst en muziek wordt gemaakt. Onderweg waren er genoeg mensen op straat gelukkig. Eenmaal op het plein zaten er honderden mensen op de trappen en dus kon ik er gerust tussen gaan zitten. Ik werd een aantal keer gevraagd om te dansen, maar ik durfde niet, haha. Dat komt vast nog wel. Met een flesje water heb ik goed gekeken naar alle salsadansende locals en toeristen en na 1,5 uur genieten ben ik rustig aan teruggelopen. Er waren gelukkig genoeg mensen op straat, en anders kon ik gewoon overal een taxi nemen, ik voelde me dus veilig genoeg. Dat was fijn om te merken.

Vanmorgen wederom een heerlijk ontbijt gekregen, ik heb alle spullen weer ingepakt en ben dit keer blij de bus ingestapt. De ticket die ik hiervoor had gekregen was echt een mini klein vodje (bij inlevering van mijn verkregen E-ticket haha) en ik maakte me daar wel wat zorgen om, maar blijkbaar was dat vodje idd gewoon mijn ticket voor de terugreis. Ik heb in de bus 6 uur lang heerlijk muziek geluisterd en genoten van de uitzichten, die ik op de heenweg dus gemist had. Een genot, gewoon lekker relaxen in de bus, beetje kijken en niets doen. Het voelde als even bijkomen.

Eenmaal terug in Havana stond Maikel me alweer op te wachten, zwaaiend naar de bus, met een big smile. Eenmaal uit de bus kreeg ik wederom een dikke knuffel (en Maikel is groot, dus het is een goede knuffel) en zorgde hij voor mijn koffer en mij door bij alle op- en afstapjes en trapjes een hand te bieden en zo liepen we samen naar zijn oldtimer. Echt kletsen kunnen we niet maar dat is helemaal prima. Eenmaal bij de auto zei hij "Close your eyes" ...."Now Open" en toen kreeg ik een bloem....'Welcome back in Havana!'. Dat is toch lief? Wederom brok in mijn keel door gastvrijheid en vriendelijkheid. In de auto op weg naar de casa ging de radio op 10 en zaten we schouderschuddend (oefenen Anja, oefenen!) te genieten van de salsatonen uit de radio. Nu lig ik lekker op bed dit te typen en Osmany belde net nog naar de casa. "How was Trinidad? I'll be there at 8 tommorow okay? Did you practice in Trinidad?".

Euhhhh 'i did..in the car back....".

Shit. Morgen hard aan de bak!