Nog maar 1 dag in Cuba voor mijn vlucht naar Nederland en ik moet zeggen dat, dat best gek is. Ik heb zoveel meegemaakt hier en ben echt helemaal weggeweest. Ik heb zin om weer naar huis te gaan, om iedereen weer te zien, dikke knuffels te geven, lekker mijn eigen maaltje te koken en gewoon lekker thuis te zijn. Afgelopen dagen heb ik in Santiago de Cuba doorgebracht. Na mijn kennismaking met Johannia (eigenaresse van de casa) en Thaismara (reisbegeleiding) leerde ik zoals ik al zei ook het zoontje van Johannia kennen, Jonathan, (9 jaar) en Johannia’s moeder. Zij gaven me een ontzettend warm welkom en hebben me alle dagen in Santiago onder hun hoede genomen. Waar ik op de andere locaties ook veel alleen heb gedaan, wat echt heerlijk was, moest ik in Santiago serieus echt even wennen aan bijna geen enkel moment alleen te zijn. “We don’t want you to be bored!”. De eerste avond in Santiago zijn we, Thaismara, Johannia en ik naar Casa de la Trova geweest. De plek om naar traditionele muziek (salsa/son/rumba etc) te luisteren en te dansen. Overdag is er ook daar beneden, in een kleine ruimte, altijd live muziek, waar je zo binnen kunt lopen en je kunt dansen. Boven is er een grotere lange ruimte met openslaande klapdeuren naar een lang en smal balkon. Binnen staan houten tafeltjes en stoeltjes met een bar en er is een podium voor de band. Voor dat podium is ruimte om te dansen en er zijn meestal 2 dansers die de avond aankleden. Zodra je er binnen komt weet je dat je in Cuba bent! De sfeer, de muziek, de dansen, de mensen, ik vond het een super fijne leuke plek. Die 1e avond hebben we elkaar vooral leren kennen, Thaismara en Johannia waren ook nog nooit samen uit geweest. We hebben lekker zitten kletsen en het voelde al snel heel goed. Ik heb die avond gedanst, wat ik nog steeds heel spannend vond, met onder andere een wat oudere man die na het dansen zei “You are Cuban to me!” ?. Dat was een fijne boost voor mijn zelfvertrouwen. Johannia en Thaismara zeiden “You dont need classes, you just need practice, just dance with people here…no 1.2.3.4 step step step,just dance!”. Nou…die wens, die bleek later uit te komen….Waarom? Dat wordt zo vanzelf duidelijk. De volgende ochtend werd ik wakker van het geluid van stromend water en ik vroeg me serieus af wie de kraan open had laten staan in de keuken naast mijn kamer. Het duurde even voordat het besef kwam dat het geluid van buiten kwam. Het was keihard aan het regenen. Al snel begon het plafond letterlijk te druppelen en moesten de emmers in huis neergezet worden. Ik ontbeet terwijl er een straaltje water naast me in de emmer liep! Na het ontbijt bleek dat de dansles verplaatst was naar de middag en dus heb ik lekker op mijn kamer zitten lezen. Al snel kwam Jonathan (zoontje) met zijn neus om de hoek en binnen een minuut zat hij naast me, tegen me aan, op bed mee te lezen. “Mia!” bleef hij maar roepen als zijn moeder kwam vragen of het oké was. Later bleek dat, dat “ze is van mij” betekende…. Hij bleek nooit contact met toeristen te zoeken, vertelde zijn moeder tegen me toen ze ook gezellig op mijn kamer kwam zitten, maar op de een of andere manier hadden we een klik. De dagen erna was Jonathan niet bij me weg te slaan en ik had er een soort klein broertje bij. Elke keer kwam hij bij me zitten, vaak ook met zijn moeder, als ik op mijn kamer zat. Toen hij wist dat ik een laptopje meehad heeft hij even op de computer zitten spelen, maar ook veel op mijn telefoon zitten kijken, en hij leerde mij Spaanse woordjes. Toen hij op de computer mocht was het een grote ontdekkingstocht. Hij wist niet wat de spatie was bijvoorbeeld…om een beeld te geven. Ook mijn kussen voor in het vliegtuig was erg interessant, daar liep hij de hele dag mee om zijn nek (de hele familie had daar trouwens iets mee) en showde die continu aan zijn vriendjes. Of we gebruikten het kussen als bal om mee te volleyballen of mee te tennissen, of mee te voetballen. Van mijn camerahouder maakte hij steeds een figuur en dan moest ik raden wat het was en zo leerde ik weer Spaanse woordjes bij. Zo brachten we hele uren samen door, de reden waarom ik op mijn kamer zat? Dat wordt zo vanzelf duidelijk. Ik ben die 1e ochtend nog even, met paraplu, een koffie gaan drinken en om 12.00 uur teruggegaan voor de dansles. Daar zat ik dan, met Jonathan uiteraard. En ik wachte…en wachte…en wachte…en belde…smste….wachte.. en toen was het 15.00 uur. Na nog een keer bellen naar de docent nam hij eindelijk op en toen bleek de dansles helemaal niet door te gaan. “Tommorow we will dance all day, not 3 hours but 6 hours, oke?”. En ik dacht ‘dat is wel lang….maar oke’. Ik vond het vreemd, omdat hij niets had laten horen, maar heb het maar naast me neergelegd. Johannia stond gelijk met haar tas klaar om me mee op sleeptouw te nemen. We zijn naar El Morro geweest, een soort burcht/kasteel aan de rand van de kust. Een prachtige plek, alleen wel heel koud in de regen dus we waren weer vrij snel terug en hebben samen de middag op het dakterras doorgebracht, kletsend met een bak koffie. Op het dakterras tegenover ons schalde de salsamuziek keihard door de speakers en al snel stonden we met zijn 2en te dansen. Ze zei “I have a nephew and he is a dancer and musician”. Haar moeder belde hem op, en binnen 10 minuten stond haar neef, Wilder, bij ons op het dakterras en ik snapte eigenlijk niet helemaal wat de bedoeling was. Die avond zouden Johannia en ik naar Casa de La Trova gaan en Wilder kwam een uurtje daarvoor ook naar de casa. Eerst hebben we met de hele familie zijn dvd zitten kijken van optredens van zijn band. Hartstikke gezellig met zijn allen een beetje luisteren naar de muziek. En toen stond Wilder op en zei Johannia. “Oke, now practice!”. En ik zei “Sorry?”. Johannia: “i told you, you just need practice, you can practice with Wilder, he is also a dancer”. Ik: “Now? Here? ” Wilder: “Yes..Come on..Let’s go!” Ik, zenuwachtig “...ow…oke!”. En dus kreeg ik dansles van Wilder in de huiskamer waar de hele familie zat toe te kijken. Het was een beetje onwennig, maar ook eigenlijk een heel leuk moment met veel bemoedigende woorden. Vlak daarna zijn we, Johannia, Wilder en ik, naar Casa de la Trova gegaan om te dansen. Vrijwel de hele avond hebben we staan dansen. Het was hilarisch want elke keer probeerden Wilder en ik een gesprek te voeren, maar dat was niet echt mogelijk, aangezien ik geen Spaans spreek, en hij geen Engels. Elke keer eindigde we het gesprek in vele handgebaren en vervolgens een “I don’t understand” of “No comprendo”… en dan moesten we weer heel hard lachen. Ik leerde die avond weer nieuwe dingen bij, vooral Son maar ook Bolero en ChaChaCha.Gelukkig is dans een universele taal. Ik vond de manier van dansen in Santiago wel weer anders dan Havana. De volgende ochtend zat ik om 10.00 uur klaar in mijn dansoutfit….. en om 11.00 uur nog steeds… en om 12.00 uur. Gezellig met Jonathan op mijn kamer. Bellen en sms-en naar de docent haalde niets uit. En om 12.10 uur stond er ineens een dansdocent. Ik was boos maar heb niet veel gezegd “laten we maar gewoon gaan dansen” dacht ik. Hij vroeg “Oke…what do you want to learn”. “Euh……Salsa…”. En zo begon de les. Ik voelde me niet op mijn gemak en het ging voor geen meter. Toen hij me, voor mijn gevoel, een beetje begon uit te lachen voelde ik me helemaal niet fijn meer. Hij merkte natuurlijk ook aan mij dat ik me niet fijn voelde en vroeg ook een aantal keer of alles wel oke was. Ik gaf aan dat ik het lastig vond hoe de communicatie was gegaan, maar hij begreep me niet. (tip: als je naar Cuba gaat…leer Spaans van tevoren!) Na een uur dansles stopte hij…. Ik gaf aan dat ik 6 uur les zou krijgen. Hij staarde me met open mond aan en gaf aan maximaal nog een uur te kunnen blijven en dus hebben we in totaal 2 uur gedanst. Toen is hij vertrokken en gaf aan dat hij er de volgende dag wel gewoon om 10.00 uur zou zijn. Ik bleef achter met een rotgevoel. Eenmaal beneden (dansles was op het dakterras) zat Thaismara samen met Johannia al klaar met een bordje eten, en zo zaten we samen gezellig te lunchen. Ook Wilder, de moeder van Johannia én mijn kleine grote vriend Jonathan waren er. Thaismara en Johannia vonden het ook allemaal heel vreemd hoe de dansdocent omging met de boeking, net als ik. “You are a bailerina, you move good, just need practice. Wilder, tonight you go dancing with her! And if you want lessons, he can give you lessons, for free”. Wilder vond het allemaal prima. Vervolgens kreeg ik van Thaismara ook nog een cadeau, en ik krijg er weer tranen van in mijn ogen als ik aan het moment denk, want wat zijn het toch lieve mensen. Ze had een beeldje van een ballerina voor me gekocht. “I saw it, and it reminded me of you, i couldn’t resist”. Na even snel te douchen ben ik met Thaismara de stad ingegaan, lekker wandelen en gewoon een beetje marktjes en winkeltjes kijken. Thaismara kent volgens mij bijna iedereen in Santiago, overal vonden er even korte gesprekjes plaats. We gingen naar een museum waar foto’s hingen van de stad na orkaan Sandy (vreselijk om te zien, je herkent de stad op de foto’s bijna niet, kippenvel!) en hebben daar met een prachtig uitzicht een biertje gedronken en gesproken over Cuba en het leven in Cuba. Ze nodige me bij haar thuis uit voor een kop koffie (hoe gaaf is deze reis??) en dus liepen we samen die kant op. Onderweg stond een groep jongens met elkaar de passen van Salsa te bespreken. Vrije vertaling: “Nee, zo moet het…en dan draait het meisje zo….” “Nee, volgens mij moet het zo”. En voor ik het wist zei Thaismara “Dit is Anja, zij krijgt hier dansles, wil je oefenen met haar?” En al snel stond ik midden op straat te dansen met een mobiel als muziekinstallatie. Waar kan je nou op straat dansen met totale vreemden, gewoon om te dansen, gewoon omdat het kan? Na dit geweldige moment zijn we naar Thaismara haar huis geweest en werd ik voorgesteld aan haar familie. We zaten gezellig te kletsen en ik kreeg een heerlijk cakeje aangeboden bij de koffie (Cubanen weten wel hoe ze zoetigheden moeten maken!). De huiskamer zit bij bijna alle huizen die ik gezien heb aan de straatkant, vaak met schommelstoelen,zo ook bij Thaismara. De deur stond open en mensen liepen af en aan om gedag te zeggen. Overal op straat waren kinderen aan het spelen of zaten mensen op de stoep of in de deuropening terwijl de zon langzaam onderging en het donker begon te worden. Overal hoorde je fluitjes van mensen die brood en fruit verkochten. Ze lopen met manden en karren door de straten en het lijkt alsof de tijd hier daadwerkelijk stil heeft gestaan. Vlak voordat we weer richting de casa wilden gaan kwam er een truck voorbij met een man die een slang vasthield waar heel veel rook uitkwam. Alle straten stonden ineens vol met rook. Mijn eerste gedachte was: het lijkt wel feest, de rookmachine aan, de muziek speelt vanuit de huizen. Kinderen renden achter de truck aan en stonden in de rook te springen. Thaismara vertelde me dat het tegen de muggen is, met name vanwege Dengue, en dat ze elke avond langsrijden om de stof/rook tegen de muggen door de straten te spuiten. Wat kan ik me toch verbazen over dit land, het is hier zo anders dan Nederland. En ik kan daar zo van genieten! Het is allemaal een groot avontuur. Het ene avontuur is nog niet voorbij, of het volgende begint alweer. We seinden naar 2 motorrijders (In Santiago zijn dat taxi’s) en samen reden we naar de casa terug. Wat een heerlijk moment was dat, ik heb hardop lachend achterop de motor gezeten, crossend door de straten van Santiago, met de wind door de haren en zwaaiend naar Thaismara die achter me reed. Eenmaal terug in de casa wilde ik buiten de deur een hapje eten. “Jonathan wil assist you, so you wont be alone” en dus gingen we samen huppelend over straat, met mijn grote kleine vriend, op zoek naar een pizza. Ik bestelde een pizza en Jonathan keek me vreemd aan, achteraf gezien omdat ik daar toch echt spaghetti bij had moeten bestellen want dat hoort en was net zo duur! (volgende keer moet ik echt Spaans leren) En zo aten we samen mijn pizza op en bij afrekenen had ik ineens heel veel biljetten in mijn hand. “AH! Dit zijn dus de Cubaanse Pesos ipv de Covertible Pesos”. In Cuba betalen toeristen met ander geld dan de locals. Ik kreeg mijn wisselgeld terug in Cubaans geld. En met een zak vol geld ;) huppelden we terug naar de casa waar Wilder al stond te wachten om te gaan dansen. Ik moest me even omkleden van Johannia, en ze kwam al snel mijn kamer in “It’s Saturday…you need to wear a dress, what do you have?”. Als zusjes hebben we samen al mijn kleren bekeken, we hebben kleding van haar erbij gehaald (niet zo passend bij mij, maar wel super lief) en hebben er sierraden bij uitgezocht, het was een super leuk moment. Zij besloot wat ik aan moest en ik vond het allemaal prima. Ondertussen liet ze Jonathan naar de buurman lopen om mijn schoen (die van de afgebroken hak) te laten maken voor 0,50 cent, en binnen 10 minuten waren ze klaar! Nou en zo stond ook ik klaar om te gaan en zei Wilder “Oke…come on…let’s go!”. Een van de weinige zinnen Engels die hij kan naast “Dansie and Drinkie”, “Hey Lady” en “I’m Sorry”. (Alles een beetje overdreven uitspreken en je weet hoe hij het zei). Maar hij kan nog altijd meer Engels dan dat ik Spaans kan hoor! We hebben ontzettend veel gedanst, Salsa, Son, Bachata, Rumba, ChaChaCha en Bolero. En ik vond het heel fijn om te merken dat mijn zenuwen weggingen, ik vond het niet meer eng om te dansen met iemand anders dan Osmany. We hadden elkaar helemaal niets te vertellen, maar hebben juist daarom keihard gelachen “No Coprendo..let’s dance”. En om 01.00 uur werd ik weer veilig ‘thuis’ afgedropt. De volgende morgen zat ik klaar voor de dansles…. En heb ik wederom gewacht, dit keer tot 11.00 uur en toen was ik er zo klaar mee. Ik heb mijn lessen gecancelled. Ik smste de dansdocent: “i want to cancel the dance class for today and tommorow. I don’t want to wait anymore.”. En dat was dat en zo kwam de uitspraak “You don’t need lessons, just practice” dus uit. Johannia vond het helemaal geweldig. “you cancelled the lessons? Hahaha, you go girl!”. En toen zijn we samen naar Melia hotel gegaan om te internetten en om te zwemmen. Johannia ging na het internetten terug naar huis en ik heb die middag heerlijk gerelaxt bij het zwembad. In de casa stond mijn bordje eten alweer klaar en na het eten kon ik me weer om gaan kleden voor de volgende dansavond. We gingen naar Casa de la Trova, maar de band was niet zo goed, of de techniek denk ik eigenlijk vooral, en dus zijn we weer op tijd terug gegaan. “Tommorow Wilder wil be here to give you danceclass for your finished day” (laatste dag, bedoelde ze daarmee) zei Johannia. Mijn laatste volle dag in Santiago was een soort familiedag. De dag begon dus met een dansles op het dakterras met de hele familie erbij. “Ow…Bailerina” bleef de moeder van Johannia maar zeggen. De broer van Johannia was er deze keer ook en die bleef maar zeggen “Aiaiaia” haha. Ik geloof dat, dat positief bedoeld was. Al snel stond Johannia ook mee te dansen en leerde ik weer veel nieuwe dingen bij. En toen….was het zwemtijd! Samen met Johannia, Wilder en Jonathan zijn we gaan zwemmen. Nou ja…zwemmen…ik ging zwemmen, zij gingen slapen bij het zwembad. Toen we rond 16.00 uur terugkwamen zei Johannia “Wilder will prepare the music, are you comming to the terras?” en zo kreeg ik onverwacht les 2 van die dag. Wederom met de hele familie erbij, wat eigenlijk wel goed was want hierdoor gaan mijn zenuwen weg. Wat heb ik genoten van die dag, het was ontettend leuk!!! Ik zei tegen ze “you are my Santiago Family” waarna de moeder van Johannia me een dikke kus op mijn wang gaf. Die avond zat ik weer op mijn kamer met Johannia en Jonathan en heb ik ze cadeautjes gegeven, wat dingen die ik uit Nederland had meegenomen wat hier vooral luxe producten zijn. Ze waren zo blij! En ineens kreeg ik 2 shirtjes in mijn handen geduwd die ik moest aantrekken, die waren voor mij. De moeder van Johannia bleef maar zeggen “Que linda! Que linda!”. Wat heb ik toch een warm gevoel aan die dagen overgehouden. Het zijn zulke lieve mensen! Altijd stonden ze klaar, met koffie, een praatje, even relaxen op mijn kamer, dansles, lieve woorden. Het was super. De laatste avond ging ik wederom, na een aankleedsessie van Johannia, dansen. “Tonight…Dansie..drinkie…finished night” Ik geloof dat, dat ongeveer zoiets betekende: “Vanavond is je laatste avond dus we gaan zoveel dansen als je wilt, met een drankje erbij!” zoiets… Het was super leuk, veel gelachen, veel gedanst, eerst in Casa de la Trova en daarna in een openluchtbar ‘Clacetta’. Rond 2.00 uur was ik weer veilig ‘thuis’. De volgende ochtend was wederom een familie-dans-ochtend. Zo eindigde mijn Santiago avontuur de volgende dag met nog een minidansles om 9.00 uur in de ochtend op het dakterras, gezellig bijkletsen met koffie in de keuken rond 10.00 uur met Thaismara en samen met de hele familie wachten op de taxi in de woonkamer. Na dikke knuffels, en wel wat pijn in mijn hart maar ook zin om weer terug te gaan naar Havana bracht Thaismara me om 11.30 uur naar het vliegveld. Thaismara is grondstewardes en dus ging het inchecken lekker vlug en zo vloog ik eergisteren terug naar Havana in een nogal afgeracht minivliegtuig (ik heb een foto….) naar het kleinste vliegveld wat ik ooit gezien heb. Ik kon mijn koffer zo, hop, uit het vliegtuig meenemen. En daar stond Maikel me alweer gastvrij op te wachten. In zijn oldtimer reden we met “Ice ice baby” keihard uit de speakers terug naar de casa aan de Malecon. We ‘dansten’ op muziek van de Backstreetboys en Eminem en zongen mee met oude hiphopnummers. Zo kwam ik met een enorme glimlach terug in Havana waarbij Maria me welkom heette met “Ah…Mi Amor!” en een kus op mijn wang. Ik ben tijdens de zonsondergang weer even snel door de straten gelopen, dan is de stad op zijn mooist! En ben snel wat gaan eten voordat Osmany me om 22.00 uur op kwam halen voor wederom een dansavond…de laatste dansavond! In een hotel, op het dakterras, hebben we genoten van live muziek en ondanks dat ik geen officiële dansles meer gehad heb voelde ik me veel zekerder over het dansen en volgens mij vond Osmany dat ook. “You have learned so much in just 3 weeks, you really move good!” en zo sloten we samen deze heerlijke 3 weken af met “the last dance”, Bachata. Gisteren en vandaag heb ik nog heerlijk genoten van de stad, souvenirs gekocht en gezwommen. Vanavond is mijn laatste avond en eet ik met de familie in mijn casa waarna we misschien nog naar de disco gaan haha. Het was een avontuur, een heerlijk groot, te gek, soms bizar, meeslepend, alsof ik in een film heb geleefd, avontuur. Een herinnering voor de rest van mijn leven, iets wat ik nooit meer zal vergeten en God, wat zal ik het missen! Nog even en dan vlieg ik terug. Terug naar jullie! Ook daar kijk ik naar uit. Tot snel lieve meelezers en meegenieters. Het is een ongelooflijk avontuur geweest, maar het is goed zo, ik heb alles gedaan wat ik wilde doen en nog veel meer dan dat! Hopelijk hebben jullie met plezier de verhalen gelezen. Hopelijk kan ik er snel wat foto’s bij posten, voor de impressies bij de verhalen. Ik ga nog even 1 dag genieten van het heerlijke Havana. Tot snel! BESO!!