26 aug 2014
Daar waar je door de smalle steegjes berg op en berg af loopt met enkel witte huisjes om je heen zonder iemand tegen te komen. Daar waar je op een smalle weg loopt van kleine keitjes, daar waar je de sinaasappelen kunt plukken uit de bomen en je de stilte nog kunt horen, daar waar je heel af en toe het geluid van een pingelende gitaar hoort…..

Daar leer ik Flamenco.

Ik slaap in een studentenhuis in de wijk Albyzin in Granada, een toevluchtsoord voor reizigers. Granada is niet ver maar, hier vind ik tot nu toe enkel rust.

De reis begon vanuit Amsterdam naar Malaga. Daar logeerde ik in een klein hotel, onbekend voor elke taxi chauffeur, om de volgende ochtend om 8.00 uur richting busstation te gaan. Lopend naar het station leek iedereen nog de slaap uit de ogen te wrijven. Ik was niet zenuwachtig en voelde me niet alleen, en dat was fijn om te merken, want dat was toch weer even afwachten. Ik was benieuwd naar hoe het ook alweer precies voelde om alleen op reis te zijn, ook al is het maar kort. Op jezelf aangewezen zijn, de weg vragen en de weg vinden, zoeken naar een supermarktje of eettentje, zorgen dat je altijd alle adressen mee hebt, en niets vergeet, alert maar ontspannen, en eigenlijk prima op mijn gemak.

Eenmaal in Granada bracht een taxi chauffeur me, met een flinke omweg, naar de dansschool “Escuela Carmen de las Cuevas”. De chauffeur had stiekem geen enkel idee waar we moesten zijn en vroeg zo’n 6x de weg alvorens hij me op de juiste plek afzette. Hij had vrij snel de teller van de taxi al stilgezet.

Ik moest een heel klein steegje door, met mijn koffertje de berg op, en al snel zag ik de grote houten deuren met daarop de naam van de dansschool. Een bijzonder mooie plek. Door de grote zware deuren heen liep ik naar een soort binnentuin met aan de ene kant een Flamenco Bieb, aan de andere kant leslokalen, boven is het kantoor en een heel mooi terras, beneden zijn de danszalen in een soort grot. Helemaal boven zijn nog meer terrassen en leslokalen, de terrassen zijn er vrijwel altijd leeg, het is er simpelweg te heet.

Gastvrij werd ik ontvangen door Monica “You must be Anja” en ze vertelde me alles over de school waarna ze me de sleutel gaf voor mijn “studentenkamer”. Zo’n 10 minuten lopen, gelukkig kwamen ze mijn bagage nabrengen. Het is hier nu 37 graden, de wegen zijn onregelmatig door de keitjes en de weg gaat berg op en berg af, een kleine extra workout dus!

Op straat kom ik weinig mensen tegen, behalve in de buurt van terrasjes, op kleine pleintjes tussen de kleine kromme weggetjes door. Ik hoor enkel Spaans om me heen maar sferen in de wijk komen vanuit alle windstreken, zo lijkt het. De Arabische wereld is hier terug te vinden in de bouwstijl, maar ook de Joodse wereld, in tekens en symbolen. De kleding van vele mensen lijkt een gipsy stijl. Ik heb al vele mannen met lange haren gezien, vele vrouwen in losse rokken en dreadlocks, veel hoedjes, sjaals, neuringen, en losse shirts en broeken. Mensen lopen met een muziekinstrument over straat. Het liefst zo dicht mogelijk langs de muren van de huizen, in de schaduw.

Inmiddels had ik al wel door dat Engels spreken niet zo vanzelfsprekend was. Ik probeer alles in mijn beste (zo’n 3 woorden) Spaans te bestellen en te vragen, maar al snel wordt het handen en voetenwerk.

Om 15.30 uur begon de 1^e dansles. Ik liep de dansschool binnen en het geluid van gitaren en stampende voeten kwam me tegemoet. De wereld van Flamenco. Ik moest even wachten in een ruimte bij de grotten waar de lessen gegeven werden en het rook er naar knoflook. Welkom in Andalusië!

Ik had 1 les gemist dus ik was vastbesloten me goed te concentreren en een spons proberen te zijn. De dansdocente begon en legde uit wat we gingen doen, in het Spaans. “fuck”. Dan maar zo goed mogelijk kopiëren wat ze doet. Gelukkig ging dat aardig en kreeg ik een goedkeurende knik van de docente. Toen ze me een tip wilde geven keek ik haar wazig aan. “No hablo Espanol?”. “No!”. En ze begon te lachen en schudde haar hoofd. Ze gebaarde dat ik dan maar extra goed moest kijken en opletten. Ze deed voor wat ik anders moest doen. Toch kwamen een aantal tips duidelijk over: “No Classico! NO Ballet!” en ze liet me zien dat ik mijn polsen veel meer moest draaien. Toch vind ik dat de armbewegingen heel erg op ballet lijken en dat helpt me, want dat ken ik nog.

Even later kreeg ik nog een tip: “No Salsa” en ze liet zien hoe de heupen strak moeten blijven, rechtop, niet meeswingen, gewoon strak. Tja, dat is toch best lastig. De benen iets meer buigen, dat helpt! En dan tot slot daagt ze me uit, ik mag veel en veel harder stampen. Nog harder? Mijn voeten gloeiden al snel rood op, ook de docente ziet het en wederom moet ze lachen alsof ze zegt “welkom in de wereld van Flamenco!”.

Wat ik leerde qua voetenwerk (het stampen): “Golpe” (hele voet), “Planta” (bal vd voet/voorvoet) “Tacon”(hak). en daarbij deden we wat ”Palmas” (handklappen). Er zitten bijzondere ritmes en uitdagingen in en ik moet er niet te veel bij nadenken om het te kunnen uitvoeren merk ik. Het ritme van de muziek is anders dan het ritme van de voeten en handen, dat is even wennen, maar ja, dat is ook het bijzondere aan Flamenco. De lijnen die we moesten lopen waarbij we moesten stampen en tegelijk de handen moesten bewegen en het hoofd en schouders op de juiste plek moesten houden vielen me eigenlijk niet tegen en ik was blij dat ik het tempo bij kon houden. Wederom kreeg ik een knikje van de docente terwijl ze streng keek of ik wel hard genoeg stampte.

De weg terug naar mijn kamer genoot ik van de rust en gitaargeluiden die uit de ramen kwamen. Een fijne klim waarvan ik genoet. wel met kloppende voeten, waarbij ik zoveel mogelijk in de schaduw probeer te lopen van de muren van de huizen om me heen.

27 aug 2014
Om half negen sloot ik de voordeur achter me en liep de stille straten van Albazin in. Op weg naar de andere kant van de wijk, daar waar het iets toeristischer zou moeten zijn. Ik liep door de nog koele smalle straten naar beneden waar ik vrijwel niemand tegenkwam, richting Plaza Nueva, voor een ontbijt. Op de kleine pleinen waren de horeca eigenaren hun terrassen aan het opbouwen, verder was alles nog dicht. Ik liep door een stadspoort en zag in de verte het Alhambra liggen, het kasteel waar deze regio om bekend staat. Bijzondere uitzichten en bijzondere straten wisselen elkaar af.

Het straatbeeld veranderde ondertussen steeds meer naar een Arabische stijl. Na een half uurtje kwam ik uit op Plaza Nuevo. “Ah, hier was ik al geweest, met de taxi”. Een groot plein, ineens vol mensen en auto’s en een toeristisch sfeertje. Ik bestelde in mijn beste Spaans een omelette, koffie en jus d’orange. Buiten was het nog lekker koel. Na mijn ontbijt liep ik weer de rustige straten in en ben een andere weg omhoog gelopen. Zigzaggend met prachtig uitzicht op het Alhambra en de stad. Uiteindelijk kwam ik uit op het “Mirador” bij de kerk San Nicolas, hetuitzichtpunt, het begon heet te worden en ook al wat drukker op straat. Op het plein met het mooie uitzicht speelde een man gitaar “Bamboleo, Bambolea..” . Ik genoot van de muziek en de rust. Ik wilde ergens lunchen en wilde perse iets zonder knoflook omdat ik nog moest dansen en de geur van gisteren nogal heftig vond. Het enige zonder knoflook waren Croquettas, kaaskroketten. Die waren op. Nou dan maar een Gazpacho. Ik nam een hap en kreeg spontaan buikkrampen, jezus wat een knoflook. Ik heb maar 3 happen genomen en er de rest van de dag last van gehad….en ik verwacht mensen om mij heen ook….

Die middag begon mijn dansles wederom om 15.30 uur. We herhaalden alles van de vorige dag. De docente gaf vooral de anderen tips, omdat ik nou eenmaal geen Spaans kan, en ik kreeg vooral knikjes en “Si”tjes. Het was fijn te merken dat ik alles vrij snel opnam, maar ook jammer dat ik niet meer uitdaging geboden kreeg. Toch genoot ik van de les en het dansen.

Die avond had ik me voorgenomen om naar de eerste Flamenco show te gaan kijken bij “Flamenco Restaurante Zoraya”. Dinner and a show! Ik moest om 19.00 uur aanwezig zijn en aangezien ik nogal van de tijd ben zat ik helemaal alleen de eerste gang van het 3 gangen menu te eten voordat anderen kwamen. De rust bleef maar aan, en ik genoot ervan. Vlak voor de show kwamen de andere gasten pas binnen en toen de show begon was het met de rust gedaan.

De Cantaor, de zanger, trekt zijn scheur open en ik krijg spontaan kippenvel over mijn hele lichaam. Jeetje wat een indrukwekkend stemgeluid. De man met de gitaar gaat volledig mee in de emotie. Vervolgens beginnen de dansers, de Bailaor en Bailaora, een man en vrouw, mee te dansen in het ritme, eerst traag, maar al snel versnellen de dansers het ritme en ik merk dat ik letterlijk tegen de muur achter me wordt gedrukt. Ik had niet verwacht dat ik het zo indrukwekkend zou vinden. Ik voel een traan in mijn ooghoek en slik hem weg. Ik ben geroerd en blijf een uur lang geroerd. Heerlijk eten, heerlijke show! Met een zucht eindigt de show.

Vlak voor het donker ben ik weer “thuis”.