28 aug
Ik start de dag in een tentje waar ik met enkel locals aan de koffie zit. Daarna loop ik naar “Mirador”, het uitzichtpunt, in de hoop dat er weer iemand muziek maakt in alle rust, helaas ben ik te vroeg en is er naast politie helemaal niemand. Ik bestel bij een tentje vlakbij een broodje kaas en krijg vervolgens 2 enorme stokbroden met een paar kleine stukjes kaas en een liter olie. Die olie die ze overal overheen gooien op ontbijt en lunch begint me inmiddels mijn neus uit te komen. Ik snap het ook simpelweg niet, een broodje kaas, met plakjes kaas waar de olie in dikke druppels vanaf druipt is toch voor niemand lekker?

Omdat ik inmiddels de wijk al voor een groot deel gezien heb, en geen zin heb in massatoerisme (in Granada en op de toeristische plekken), geniet ik van een rustig terrasje terwijl ik mijn Spaans ga proberen te leren. Ik neem plaats op het rustige plein vlakbij mijn kamer, er pingelt iemand op zijn gitaar. Ik bestudeer mijn Spaanse aantekeningen met 1 wenkbrauw omhoog omdat ik er al niets meer van snap. Stil zitten lukt me niet door de warmte als mijn ober een koele cola komt brengen. Hij smijt de cola en mijn gratis tapa op tafel als teken dat hij hier vandaan komt. Mensen uit Granada staan in Spanje bekend als een van de meest onvriendelijke mensen van Spanje. Dat blijkt! Het bordje klettert nog even na. Ik vind het knap dat de tapa, een salade, op het bordje blijft liggen. Een kwestie van ervaring!

Die middag start mijn 3^e les. En daar zit ik dan, wederom een half uur te vroeg, in de grot van de school. Om me heen spelen mensen rustig gitaar of maken zacht een Spaans, Engels of Frans praatje met elkaar, in de lokalen wordt gedanst en de ruimte vult zich met het geluid van stampende voeten. Zo te horen zijn dit gevorderden! Dit keer heb ik mijn lange rok aan ipv mijn sportbroek, gewoon omdat dat dus heel normaal is. Ik vind dit een fijne plek, het brengt verkoeling alvorens ik me in het zweet ga werken. Ik hou van de rust en muzikaliteit die hier overal te horen en voelen is. De lokalen lopen rustig aan leeg, de vorige lessen zijn voorbij. Nog 10 minuten voor ik weer mag. Op naar zere polsen, knalrode kloppende voeten en een big smile!

We warmen op en vooral de handen krijgen aandacht. Deze les leren we weer nieuwe ritmes die je met de voeten kunt maken terwijl je de armen erbij gebruikt. Ik vergeet nog steeds mijn handen te draaien, óf ik draai ze teveel, ik moet nog een middenweg vinden. We krijgen een soort kleine choreografie geleerd. Ik pak het snel op, helaas mijn 2 dansgenoten niet. Het tempo is zo hoog als de personen die het, het minst snel oppakt. Dat is jammer, maar ik blijf ondertussen mijn handen oefenen. De docent ziet mijn gedrevenheid en geeft me weer een goedkeurend knikje. Ik wou dat ik meer leerde, maar de basis is deze week wat ik krijg, de basis en niet meer dan de basis, en dat is ook eigenlijk logisch. Ik zet me erover heen, en ga gedreven door met dat wat me geboden wordt. Ik probeer te perfectioneren. Dat blijkt lastig, en dus heb ik een nieuwe uitdaging gevonden.

Die avond ga ik wederom eten bij het Flamenco restaurant. De ober behandeld me als zijn eregast want ach dat meisje is ook maar zo alleen en hij zegt “My English is not so good, but i will try”. Hij zegt me wat ik het beste kan eten, de specialiteit van Granada. Bonen met een soort gepocheerde eieren, serano ham en nog een bijzondere soort ham, ik geloof hem direct en bestel het gerecht, ondanks dat ik geen fan ben van bonen. Maar het smaakt heerlijk. Tegenover me nemen 4 Duitsers plaats terwijl ik mijn toetje, chocolade fondant, krijgt. De ober zegt “If you don’t like it, tel me, because i made it!” en oh my, het is perfect. Ik roep hem na “Perfecto” en hij lacht hardop terwijl de Moeder Duitse zegt “I want grapejuice for my son”. Hij zegt serieus “No we do not have that…or yes…we do, it is like wine..no?”. De Duitse schrikt “Wine form my son?”. “Yes for kids” zegt de ober. Ik lach me rot als ik de schrikreactie zie van de Duitse en ik moet me inhouden niet te roepen “Ja, wijn zonder alcohol is druivensap!”. De ober kijkt naar mij met een blik van “Wie kan hier nou geen Engels?”. Ik ben nu degene die hardop lacht. Vlak daarna start de show.

De cantaor raakt me wederom recht in het hart, terwijl hij zingt met een moeilijk gezicht. Ik ben even van mijn à propos als ik de gitaarspeler tegen hem hoor zeggen “ja, dat vind ik nou ook” in het Nederland en ik proest het bijna uit. Dat zei hij natuurlijk niet, maar elke keer als ik eraan denk moet ik weer lachen.

Tot slot doet de mannelijke danser zijn solo en ik krijg er tranen van in mijn ogen. Ik vind het zo knap hoeveel emotie ze erin weten te gooien, naast alle techniek. Ik neem nog maar een slokje van mijn drankje om niet volledig mee te gaan in de emotie. Jeetje, wat is het toch indrukwekkend. Ik moet steeds zuchten en heel bewust ademhalen, om even bij te komen. Als de show is afgelopen krijg ik nog een koffie: “for my special guest”.

29 aug

Ik zit weer op het plein vlakbij mijn kamer, Plaza Aliatar. Daar waar de mussen je gezelschap houden door op je tafel en de stoelen naast je te zitten. Terwijl iemand zijn handen en gezicht spoelt in de fontein links, staat er iemand rechts in de fontein zijn verfkwasten uit te spoelen…

Ik drink een cola in de hoop dat mijn knallende hoofd en draaiende maag me meer met rust gaan houden. De etens- en straatgeuren lijken sterker vandaag. De gitaarspeler van de vorige dag komt het plein weer op lopen en er komt een hond bij me liggen. Mensen in losse rokken met neusringen en dreadlocks nemen aan een tafeltje naast me plaats en een van hen steekt een sigaret op die verdacht veel lijkt op een joint. Ik heb dat hier vaker gezien, sigaretten gedraaid met een filter en dichtgedraaid aan de voorkant. Ik denk dat het kruidensigaretten zijn.

De ober is vandaag ineens vriendelijk. Hij brengt me mijn gratis tapa en zet hem vandaag rustig op tafel en ik krijg zowaar een glimlach. Als hij na 10 minuten doorheeft dat ik hem niet opeet komt hij een 2^e bordje brengen met iets anders. Alsof hij zegt “hier, eet maar, dat is goed voor je!”. Wat hij werkelijk zegt? Geen idee. Mijn Spaans is nog altijd, net als mijn hoofd en maag vandaag, ‘mal’. (slecht)

Eind van de middag ben ik onderweg naar huis;

Zojuist heb ik mijn laatste les gehad. We hebben alles herhaald en ik heb me 1,5 uur lang kapot gezweet. Al de hele dag voelde ik me beroerd en het weinig hebben gegeten was natuurlijk geen goede basis voor een dansles, maar missen wilde ik het voor geen goud!

En dus stond ik hijgend mee te doen en ik voelde me koortsig, maar wel beter dan voor de les. “Sweat it out!”. Waar ik de afgelopen lessen me enigszins genegeerd had gevoeld ging de docent vandaag op alle details van mij letten. Armen meer open, arm niet te ver van je af, ontspan je nek, draai je schouders, je hand meer op je heup, stampen niet schuiven, arm open, hand draaien. Ik ging kapot, maar het was gaaf.

Na de les haastte ik me naar mijn kamer, douchte ik als een storm, nam met ferme handdruk afscheid van mijn “Roomie” waar ik nooit de naam van onthouden heb maar die elke ochtend gepocheerde eieren met verse avocadocreme voor zichzelf maakte (waar de ruimte dan de hele dag naar rook), en ik rende met mijn koffer bergafwaarts naar de taxistandplaats in de hoop dat er een taxi zou staan. Ik had namelijk nog geen een keer een taxi gezien op die plek, maar ik had geluk. Ik zat in de taxi en besefte me weer hoe beroerd ik me voelde. Draaiend stapte ik uit, ik voelde me groen. Gelukkig was ik ruim op tijd bij de bus.

Toch ben ik blij dat ik ook die laatste les mee heb kunnen doen, het was stiekem de leukste waarin ik het meeste geleerd heb. Ik hoop ooit nog meer van Flamenco te mogen gaan leren. Wie weet kom ik nog wel een keer terug naar die bijzondere plek “Escuela Carmen de las Cuevas” in de prachtwijk Albayzin.