Son en meestal Sol
Op 8 januari ben ik teruggekomen in Havana vanuit Trinidad zoals ik beschreef. Die avond heb ik in Havana bij een hotel vlakbij het Capitoloeen hapje gegeten, het weer is omgeslagen, de zon schijnt nu bijna continu. Op het terras naast die van mij stond een bandje heerlijke muziek te spelen. Havana, of ik denk heel Cuba eigenlijk, heeft altijd overal muziek, je hoeft er niet lang naar te zoeken, en ik vind dat heerlijk. Ik was blij, maar toch, dit was het eerste moment dat ik me echt even alleen voelde. Het kwam door iets simpels, het was dat de serveerster vroeg “Are youeatingalone?” en nadat ik “Yes” had geantwoord (op zich nog niets vreemds, dat gebeurde elke avond) ze me aankeek alsof ik echt heel raar was. En ineens voelde ik me eenzaam maar ook schuldig dat ik hier in mijn eentje was. Toen vlak daarna ook nog eens meerdere mensen me vreemd aankeken, wat dus al wel eerder gebeurd was maar waarom ik tot op dit moment vooral moest lachen, was het gedaan. Na het eten heb ik een fietstaxi teruggenomen, en heb de avond in mijncasa doorgebracht in mijn lekkere dikke joggingbroek. Dan maar de ventilator iets harder!
Die avond viel ik wederom met alle geluiden van Havana in slaap. Een hond die blaft, eenoude auto die optrekt, mensen die elkaar naroepen in het Spaans en de overal klinkende Cubaanse muziek komend van taxi’s, fietstaxi’s, een telefoon of uit huizen. Het zijn de geluiden waaraan ik inmiddels een beetje gewend ben geraakt, maar soms ineens valt het me weer op omdat het zo anders is dan wat ik gewend ben, vooral het geluid van de auto’s en de stemmen. Het zijn voor mij de geluiden die me voor altijd zullen doen terugdenken aan deze reis denk ik. Ik koester dat nu al.
De volgende morgen was een vroege morgen want om 8 uur stond Osmany al klaar voor de dansles. Omdat hij daarna naar zijn werk moest zouden we eerder beginnen die dag. Salsa, Bachata (ik denk toch echt mijn favoriet) en alle extra stappen en figuren hebben we herhaald en er kwamen weer wat nieuwe bij. Het blijft voor mij lastig om dit op te slaan en dus te dansen, ik moet er veel te veel over nadenken om ze uit mezelf uit te kunnen voeren en dus helpt Osmany me herinneren. “Youcan do likethis, or this, or this, or this…..remember?”. “Ow ja”. Er wordt ook goed op de details gelet, en ook die vind ik best moeilijk, want die details voelen voor mij vaak heel onlogisch en daarom is het onthouden dus nog lastiger. Er zit dus genoeg uitdaging in, en dat is fijn, al kan het me ook flink frustreren.
Daarna leerde hij me Son te dansen, salsa maar dan meer staccato, en op een vaste telling ga je een beetje omlaag met je lichaam, daarnaast start je niet op tel 1 van de muziek maar op tel 2. Alsof je net iets uit het ritme danst, of iig anders op het ritme danst. (ik vind het lastig uit te leggen, dus voor de professionals onder de lezers, sorry als het niet helemaal klopt). Son is een dans die niet heel veel Cubanen in Havana kunnen zei Osmany en is ook lastiger, vind ik. Maar zeker net zo leuk. Ik heb Osmany die dag 1x gekrabd, zo’n 10x half op zijn voet gestaan (waar hij overigens nooit iets van zegt, wat ik heel lief van hem vindt maar me elke keer weer rood voel worden) en heeft hij een mini schouderstoot tegen zijn kin van mij mogen incasseren. Ik was lekker bezig.
Die middag heb ik door Havana gelopen, door een gedeelte waar ik nog niet eerder geweest was (stiekem ook op zoek naar internet) Ik liep een straat in waar ik nog niet was geweest en ik stond letterlijk stil. “Welke stad is dit?” dacht ik. Alles was opgeknapt, alle muren hersteld, alle gebouwen waren geschilderd en afgewerkt, er liepen bijna alleen maar toeristen over straat en er waren overal eettentjes en winkeltjes. “Waar ben ik nou?”. Ik stond serieus even een aantal minuten stil op een plein te kijken naar alle toeristen en de restaurantjes met 1 wenkbrauw omhoog. En toen werd ik verleid, door een restaurantje met live muziek…..en Hamburgers…. ik bestelde een Cheeseburger. Ik zat voor mijn gevoel high class (met een Hamburger ja) te lunchen op een prachtig statig en opgeknapt plein, wat nog niet lang geleden een parkeerplaats bleek te zijn geweest met vervallen gebouwen eromheen. Overal stonden ‘straatverkopers’, of mensen stonden muziek te maken en ik kon er niets aan doen maar het voelde nep. Alsof ik iets verkeerd had gedaan door op het terras een hamburger te gaan zitten eten liep ik snel terug en ben ik even in een hotel gaan zitten met een fles water, even bijkomen van de hitte en drukte van de stad.(En in de hoop wifi te kunnen gebruiken geef ik eerlijk toe, maar die was die dag toevallig uitgevallen….). En toen besloot ik gewoon van de zon te gaan genieten, mijn benen na het dansen en vele lopen rust te gunnen, en bij hetzelfde zwembad als eerder op een ligbedje te gaan liggen. Het was alweer 16.00 uur. Toen het koud werd en er steeds meer wolken kwamen heb ik uit zwaar protest mijn eerste PinaCollada van deze vakantie besteld. En ik heb gewoon genoten van de wind, de wolken, het uitzicht en soms een straaltje zon, met mijn handdoek om me heen!
Die avond heb ik met zicht op de zee een hapje gegeten bij Meruda, dit keer met een boekje mee en spelletje op mijn telefoon, en ik voelde me weer prima op mijn gemak in mijn eentjewaardoor ik met een drankje daar een tijd lang heb nagenoten van een heerlijk maaltje voordat ik terug naar de casa ging om te gaan slapen. Die avond had de maan een hele grote stralende ring om zich heen, dit heb ik 1x eerder gezien om de zon, en dat was in Thailand. Het zag er prachtig uit.
De volgende ochtend, 10 jan, heb ik heel rustig aan gedaan en toen ik aan mijn ontbijt begon kwam er een vrouw uit een andere kamer en zei “Goedemorgen”. Ineens zat ik aan het ontbijt met een vrouw uit Curaçao Nederlands te praten, en dat was best wel even lekker. Ze bleek een vriendin van Maria en was hier met haar man voor een ziekenhuisbezoek. Bij het ontbijt had ik een vreemde vrucht waarmee ik zat te stoeien, ‘hoe eet je dit?’ Ik dacht als een citroen, maar ik werd geholpen. Het was gewoon een soort mandarijn maar met een ander kleur (geel/groen).
Osmany kwam om 10 uur letterlijk aangerend vanuit zijn werk, hij had dus na de dansles gewerkt tot aan de volgende dansles, bizar. Hij werkt naast voor zijn eigen dansschool bij de telefoonmaatschappij, waar hij soms een 24uurs dienst heeft. We deden de warming up, dansten salsa ter herhaling, en toen kreeg ik weer allemaal nieuwe dingen aangeleerd. Mijn hoofd zat gewoon te vol, het ging er niet in. En ik verbaasde me over het geduld van Osmany na een 24uurs dienst, jeetje wat kan hij daar relaxt mee omgaan terwijl ik volledig blokkeerde ging hij gewoon door. En ik dus uiteindelijk ook.
We gingen ook het draaien nog eens oefenen, ik dacht dat mijn pirouettes altijd vrij goed waren, nou niet dus….ik ben gewoon een smokkelaar. Ik zet gewoon mijn voet net even anders, dan is het toch ook goed? Maar dat mag niet. “Feettogether…put them together….No…-draai-…No…-draai-...again….No….again…No…-draai-…..No…-draai-…..No…-draai-…..No…..”. Het staat op video en ik zag later terug dat ik tegen hem zei (wel met een grote lach hoor) “I know!…..Ifyou say ‘no’one more time i wil push you”. Hoezo gefrustreerd. Osmany moest er hard om lachen en zei vervolgens “Again…No….” Haha. Een van de nieuwe bewegingen was een soort slangloopje, de man duwt je dan steeds in een bepaalde richting en daarvoor moet je, je armen goed stevig houden, je voeten dicht bij elkaar. “Do youknow Dirty Dancing?” zei hij. “Yes” zei ik. En toen kreeg ik de subtiele hint…”spaghetti arms”. (ik hield mijn armen dus niet strak genoeg) Het gevoel alsof ik in een film zit blijft dusaanwezig en ik vind het fantastisch. Nogmaals, het geduld van Osmany lijkt eindeloos, ik hoop maar dat ik binnenkort echt alles goed kan onthouden en stop met denken en gewoon ga dansen.
Na de les kon ik mijn wederom doorweekte kleding inruilen voor luchtigere kleding en toen ik in de spiegel keek dacht ik “goh…ik heb weer een beetje mijn balletkuiten terug...”. Ik denk dat ik iets afgetrainder terug zal komen in Nederland dan toen ik wegging. Die middag heb ik na geld te wisselen en lunchen de bus naar het strand genomen om daar een uurtje te relaxen voor de zon begon te zakken. Ik lag bijna alleen op het strand, heel uniek.
Toen ik terugkwam heb ik bij de Malecon op de rand met een flesje water genoten van de veranderende luchten tijdens de zonsondergang. Het einde van wederom een bijzondere dag. Die avond ging ik samen met Osmany naar Casa de la Musica…dachten we. Eerst even wat gedronken bij Meruda omdat het nog dicht was. Toen erheen gelopen, maar helaas was dit zooooo druk dat we na een half uur stil te hebben gestaan in de rij door zijn gelopen naar hetzelfde hotel als de vorige keer om te dansen. Het was wederom snikheet binnen, en ook hier bleek dat ik nog steeds teveel denk tijdens het dansen, maar ik geniet van het dansen en de sfeer in de stad. Ik zal dat echt missen als ik terug ben in Nederland, soms kan ik het niet laten om daaraan te denken. Ik geniet echt van het dansen, maar ook echt van Havana. Ik ben een beetje verliefd op de stad geworden. Ik kan er de middagen na het dansen uren door de oude straten wandelen en kijken, op zoek naar niets, alles in me opnemend, en ik blijf maar foto’s maken.
Gisteren ben ik met de bus vertrokken naar Pinar del Rio, vlakbij de vallei van Vinales. Hierdoor mis ik de verjaardag van Ricardo, wat ik jammer vond en ook Ricardo en Maria jammer leken te vinden, hij zou vandaag een groot feest geven in de casa. Maar ik had al het geluk dat ik 1 verjaardag mee mocht maken. De busreis was 3 uurtjes en ik zat naast een Nederlands meisje die een taal- en dansreis maakte via Spachcafé. Ze had 1 week bij de’school’ doorgebracht in een hotel met enkel toeristen en zou nu zelf door gaan reizen. Het werd me nog duidelijker hoe uniek de reis is die ik maak, omdat ik vooral contact heb met mensen uit Cuba zelf en individuele lessen krijg in mijn eigen casa. De busreis was heel mooi en de bergen kwamen al snel in zicht.
Het stadje Pinar del Rio is heel anders dan wat ik tot nu toe gezien heb, heel rustig, bijna geen toerist (volgens mij nog geen een gezien), en de mensen die hier wonen staren me hier echt aan alsof ze nog nooit een toerist gezien hebben. Ik was ook de enige die in deze stad de bus uitging, de rest reed door naar Vinales.Wederom werd ik gastvrij opgevangen bij de bus, dit keerdoor Maury, de mede-eigenaresse van 2casa’s, en we liepen samen naar de casa van haar zus Anna-Maria (toevallig!). Een prachtige grote kamer aan een soort binnenplaatsje, en nu ik dit typ zit ik aan de tafel midden in de binnenplaats, te genieten van een drankje en de ondergaande zon en de muziek die uit het dorp/de stad begint op te zwellen.
Gisteren ben ik na aankomst de stad nog even ingeweest, op zoek naar een lunch, de zon scheen uitbundig en de mensen bleven me maar aanstaren wat eigenlijk een beetje onprettig voelde.Een eettentje was lastig te vinden, er zijn weinig restaurantjes en de tentjes die ik kon vinden waren of vol of waren dicht. Ook de tentjes waar je pizza aan de straat kon bestellen die ik had gezien kon ik nergens meer vinden. Uiteindelijk vond ik een restaurantje, een die niet zo opviel, en daar was ik helemaal alleen en heb ik een heerlijke lunch gegeten. De eigenaar was super gastvrij en kwam gezellig kletsen waarna ik werd voorgesteld aan zijn vrouw “love of my life, apple of my eye, the reasonwhy i’m alive”.
Terwijl ik naar zijn verhalen luisterde bleef ik maar eten, ik had zo’n trek. Vis, gefrituurde banaan, een soort aardappel die ze hier veel eten (naam vergeten), salade en een bord vol fruit. De eigenaar bleef ondertussen gezelligdoorkletsen. Toen een jongen langsliep, binnenkwam, en me een tour aanbood stuurde hij hem weg en zei “dont let them close…becareful, theyjustwant your money!”. Mensen zijn zo zorgzaam soms, misschien omdat ik alleen ben, maar het raakt me elke keer weer. Hierna heb ik bij het internetcafe, die makkelijk te vinden was en heel rustig was, mijn eerdere verhalen kunnen opsturen. En ik heb heerlijk die avond doorgebracht bij mijn casa met wederom, naar mijn idee, een echte Cubaanse maaltijd. Kip, gefrituurde banaan, fruit, bonensoep en rijst. S’avonds heb ik op het binnenplein een boek gelezen met een drankje terwijl ik overal uit de stad muziek hoorde. Ik voelde me die middag daarvoor niet veilig genoeg in deze stad om erop uit te gaan in mijn eentje in de avond, maar het klonk zo verleidelijk. Maar ik ben lekker vroeg gaan slapen.
Vanmorgen stond Maury na een super ontbijt van Anna-Maria alweer klaar want ze had een taxi geregeld om de vallei van Vinales te gaan bekijken. Ze ging naast de taxichaffeur zelf ook nog mee als mijn persoonlijke tourguide en ik had er ineens een vriendin bij. Zo zei ze zelf toen iemand vroeg “Friend of Guide?” “Both, shestays at myplaceand i take her on a tour”. Het was een mooie rit met leuke gesprekken. We zijn naar een tabaksplantage geweest, hebben bij uitzichtpunten gestaan om de vallei te zien, hebben een grot bezocht met een bootje en prehistorische muurschilderingen bekeken en daarnaast foto’s bekeken van haar neefjes en nichtjes en mijn lieve neefje.
Ook hier in de omgeving zie je veel mensen te paard, of te oss. Verder zie je soms ineens een oldtimer voorbij komen en zijn er vooral heel veel toeristenbussen op de weg en dus veel eettentjes en kraampjes langs de weg. Ik verbaasde me over de hoeveelheden flessen water, soda, pakken koekjes en chips die er verkocht werden, dat had ik nog niet eerder gezien en had ik eigenlijk niet eerder zo makkelijk kunnen kopen. Eindelijk kon ik een grote fles water kopen zonder eerst te moeten zoeken! Dat blijft me zo verbazen dat, dat zo lastig kan zijn, wat zijn we toch verwend! Het was dus wel een wat toeristische tour, overal moest je voor betalen om naar binnen te kunnen (zelfs toen ze me een restaurant wilde laten zien, dat heb ik afgeslagen). Echter de natuur was er zeker niet minder door, het was prachtig. Na de tour ben ik het stadje nog even ingelopen maar die was uitgestorven, alles was dicht omdat het zondag is en er waren weinig mensen op straat. Nu zit ik zoals ik al zei lekker in de binnentuin met een drankje dit verhaal te typen. Het zijn 2 relaxdagen geworden, gewoon lekker rustig aan doen en genieten van natuur en het warme weer, want de zon laat zich uitbundig zien! Morgen in de middag ga ik weer richting Havana en daar heb ik weer ontzettend veel zin in. Nog 1 dansles met Osmany overmorgen en daarna vlieg ik naar Santiago de Cuba. Wat gaat de tijd toch eigenlijk snel, ik ben alweer op de helft. Op naar de volgende nieuw te maken herinneringen de komende 1,5 week!
Did you Practice?
5 januari prikte de zon door de ramen en opende ik de luiken van mijn slaapkamer, wat zag het er heerlijk uit buiten. Na het 'vaste' ochtendritueel: douchen, danskleding uitzoeken, ontbijten en wachten op Osmany, kwam Osmany zoals elke ochtend iets vroeger dan afgesproken. Dat vind ik super fijn omdat ik steeds een beetje zenuwachtig word vlak van tevoren :). Wederom in de huiskamer gedanst, raam wijd open, ventilator keihard aan, radio lekker hard, en het geluid van de zee op de achtergrond. Soms lijkt het echt of ik in een film zit.
We zijn ingegaan op heupbewegingen en schouderbewegingen en jakkes wat vind ik dat vervelend lastig, ik kan het slecht van mezelf hebben als het niet lukt. Het stomme is dat mijn automatische reactie is om de schouders precies de verkeerde kant op te draaien dan de bedoeling is.... En dus zet Osmany me letterlijk met de handen tegen de muur en dan moet ik oefenen, stapje voor stapje, nou ja, schouder voor schouder. Eerst waren het alleen de schouders, reeeeechts, links, rechts, liiiiiinks... 'slow, fast, fast, slow..yes...but now make the whole circle'. Daarna met de stapjes erbij, eventueel beetje heup erbij. Gelukkig gaan de heupen iets beter mee, maar mijn schouders lijken voor mij net betonblokken. Blijven oefenen dus. Deze 3e les was iets minder heftig vond ik, of ik begin langzaam iets meer te relaxen en te wennen aan de warmte en bewegingen. We hebben wederom alles herhaald en zijn naast schouders en heupen ingegaan op extra bewegingen die je als vrouw kunt doen en zelf kunt initieren zoals een iets anders stapje of een iets andere schouderbeweging. Ook hebben we ChaChaCha gedaan en Bachata (heel leuk!) en een klein beetje reaggeton. Osmany lijkt tevreden over hoe snel ik leer, en zo voelt het ook wel tijdens de les. Maar als ik de video terugkijk vind ik dat ik wel even een tandje mag gaan bijzetten volgende les. Ik maak alles heel klein, best confronterend zo'n video maar zeker leerzaam en daarvoor ben ik hier tenslotte, om te leren. Dus morgen ga ik harder aan de slag!! Ik wil na deze vakantie niet een klein beetje Salsa kunnen dansen, ik wil heel goed Salsa kunnen dansen. Osmany wil me ook veel leren "at the end i want you to dance very good".
Na de les ben ik in de zon gaan lunchen en op zoek gegaan naar een supermarkt voor water, het gekke is dat het even duurde voordat ik de supermarkten herkenden. Ze zien er gesloten uit en bij binnenkomst blijkt dat bijna alle schappen leeg zijn, het ziet er voor mij zo vreemd uit. De schaarste is gewoon te voelen, alsof je in een geplunderde winkel staat, de ramen half afgesloten, de schappen meer dan halfleeg. Het is een bizarre ontdekking ondanks dat je van tevoren weet dat er schaarste is. Hierna heb ik het advies van Osmany opgevolgd, de tip om even te gaan zwemmen bij een hotel vlak naast mijn casa. Gewoon even de benen ontspannen en genieten van de 1e echte zon. Een eenvoudig zwembad en er was bijna niemand. Ik had uitzicht over de hele stad en aan de andere kant over de zee en ik kon er ook nog een drankje bestellen. Wat was ik gelukkig! Heerlijk een duik genomen en lekker gelegen, het was denk ik maar een uurtje, maar het was goddelijk. Helaas kwam mijn idee om in hetzelfde hotel te gaan internetten in het water te vallen samen met de duik die ik nam, aangezien internet hier sinds kort afgesloten was door de regering. Het is bizar hoe moeilijk het is om internet te vinden hier, helemaal internet waar je niet voor in de rij hoeft te staan. Ook dat wist ik van tevoren…maar toch.
Later die avond, na wederom een maaltje bij Castropol, kwam Osmany me ophalen. Tijd om de dansmoves nu echt te gaan uitproberen in het echte leven. We zouden naar Casa de la Musica gaan maar daar bleek geen leuke muziek te zijn die avond, dus gingen we naar een hotel om te dansen. Ik vond het super spannend, maar Osmany is dan wederom geruststellend "Just basics, i will count, dont worry". We hebben niet de hele tijd gedanst, dat was voor Osmany wel even lastig denk ik, maar ik vond het naast super spannend ook heeeeel erg warm binnen en dan vooral als je flink staat te dansen. We hebben Salsa maar ook Bachata , wat ik ontzettend leuk vind trouwens, gedanst. Reaggeton vind ik zelf niet helemaal mijn ding. Osmany kon daar om lachen en respecteert trouwens dat ik dat niet zo nodig hoef te dansen. Sommige dansstijlen of bewegingen zijn namelijk best wel...euhm.. opzichtig ... bij Reaggeton. Ik vind dat best wel ver gaan als nuchetere Hollander, de vrouw steekt haar kont gewoon naar achteren en draaien maar, de man staat erachter. Nou sorry maar dat vind ik niet dansen. Maar het grappige vind ik dat ze daar hier echt heel anders over denken. Zo stond de 1e avond, bij de verjaardag van Maria, de zoon van Maria met Maria en met zijn tante ook vollop reageton te dansen en ik dacht echt "OKAY!!!!" maar zij nemen het super serieus. Evenals de Rumba, dat vind ik ook echt een beetje een gekke dans. Die dans gaat over de haan en de hen, de man moet de vrouw dan veroveren en danst agressief, de vrouw defensief. Het is een grappig spel om naar te kijken maar ik zou het niet zo graag dansen. Dat hoeft gelukkig ook niet en ik ken daarin heel goed mijn eigen grens, dat is fijn om te merken. Ik ben nog erg nieuwsgierig naar de Mambo en we gaan ook nog in op Son, maar dat komt de volgende lessen allemaal.
De dansavond was erg geslaagd en het was gezellig. Osmany zorgde dat ik weer veilig bij de Casa kwam, zo kan ik toch een dansavond meemaken zonder alleen over straat te hoeven. Wederom super geregeld door Martin "Cuba Moves You" en super van Osmany om mee te gaan. In de avond is Havana prachtig vind ik, het is rauw, en lopend over de keien op straat blijf ik omhoog kijken naar alle balkons, ramen en rijen met was, vol verbazing en nieuwsgierigheid hoe de mensen daar wonen. Tijdens het naar huis lopen vond ik de weg wel irritant, want mijn hak kwam elke keer in een kuiltje terecht, steeds dezelfde hak. Toen besefte ik me dat het geen kuiltjes waren, maar mijn hak bijna afgebroken was. Dan heb ik goed hard gedanst zullen we maar zeggen.
Helaas eenmaal terug in de casa werd ik ziek, mijn maag en darmen waren het ergens niet mee eens en ik denk zelf dat het met de warmte en vermoeidheid te maken heeft gehad. Ik had 5 uur om te slapen en zou daarna 6 uur lang in een bus moeten gaan doorbrengen. Dat idee was geen pretje. Sóchtens stond Maria voor mijn kamer met een verse fruitsap en bananen, de schat. En dat deed gelukkig goed. Ik besloot maar voor de 2e keer een tabletje tegen misselijkheid te nemen. Maikel stond om 6.15 uur klaar om me naar de bus te brengen, pakt gelijk mijn koffer over, helpt me de trap af (niet echt nodig, maar toch super lief en galant naturlijk) en geeft me een dikke knuffel bij weggaan. Ook hij spreekt weinig Engels maar we komen er samen best wel uit, dat is leuk.
Toen begon de leukste trip van mijn leven ;) (sorry voor de drama). Ik moest wachten en toen ging ik maar even koffie drinken, maar dat was niet zo'n slim idee voor mijn maag. En vervolgens heb ik, na nog 1 tabletje tegen misselijkheid, 5 uur met een paar mini-wakker-word-momenten slapend doorgebracht in de bus. Het laatste uur was ik volgens mij "soort van" wakker.
In Trinidad werd ik wederom opgewacht door iemand met mijn naam op een briefje, en wat voelt dat toch fijn. Het voelt alsof iemand zegt: "We hebben op je gewacht, je bent van harte welkom, kom maar hier, dan neem ik je koffer van je over en breng ik je naar je thuis voor de komende dagen". En wat een mooi thuis kreeg ik! Wederom met een warm welkom, dit keer van Mallan, de eigenaresse van Casa Fernando Y Mallan. Ik kreeg een prachtige kamer in een van de pitoreske straten van Trinidad. Trinidad heeft prachtig gekleurde huisjes, blok na blok na blok na blok. Aan de ene kant verijzen de bergen van de vallei met daaromheen de mist en wolken, aan de andere kant zie je soms een stukje zee. Alle straten lijken op elkaar, en dat is ooit bewust gedaan om de piraten te verwarren geloof ik. Mensen rijden er bijna geen auto, er zijn vooral veel mensen te paard/paard en wagen en op een fiets (een fiets als taxi, die zie je ook in Havana). In de Casa had ik een prachtig grote kamer met douche, een zitje en een balkon. Echt super mooi. Bij aankomst heb ik snel mijn was gedaan in de douche en uitgehangen op het balkon, kleding voor de danslessen na Trinidad. En na even relaxen heb ik mezelf een schop onder mijn kont gegeven, kom op! Ga nou toch nog heel even de stad in slaapkop!
Trinidad is prachtig! Pitoresk, Tranquilo is het woord denk ik! Maar die benen van mij zeiden alleen maar "Ik wil niet meer, ajb, ik wil echt niet meer, ik kan niet meer, ik ga het zo begeven hoor als ik nog een stap moet zetten, je moet het zelf weten, maar ik heb het alvast gezegd" (soms praat ik in mezelf als ik alleen ben haha). Ik ben na 1 blok te hebben gelopen op het eerste de beste bankje op een prachtig plein geploft (wat later hét plein van de locals bleek) en ben niet eens tot het grote plein gekomen (wat maar zo'n 4 blokken verder lopen was, bleek later) en ik kon echt niet meer. En dus ben ik teruggelopen.......dacht ik...... "shit....waar was het ook alweer". Zo kwam ik erachter dat inderdaad écht alles op elkaar lijkt. Toen ik mijn boekje met plattegrond en adressen wilde pakken had ik die niet in mijn tas gestopt...oelewapper. Ik heb er gelukkig ter plekke nogal om kunnen lachen. (die tabletjes tegen misselijkheid...ik denk niet dat ik ze nog eens neem, ze kunnen slaperigheid veroorzaken (ooow) en zorgen dat je niet meer helemaal helder denkt.....(ah)). Gelukkig had ik foto's vanaf het balkon genomen en kon ik zo terugvinden waar ik moest zijn (nog best helder toch?) Wat een opluchting! Eenmaal terug ben ik wederom in slaap gevallen, tot Mallan voor mijn deur stond met een heerlijke maaltijd van kip, gefrituurde banaan, salade én soep. Het was heerlijk en genoeg voor een heel leger. Mallan is echt een gastvrouw die zorgt dat je, je thuis voelt. Na het eten ben ik wederom als een blok in slaap gevallen...tot de volgende ochtend. Ik baalde er eigenlijk enorm van, want ik had graag elke minuut van de stad genoten. Maar het is helaas niet anders. Ik voelde me ook gewoon nog steeds echt niet goed.
De volgende morgen stond er een heerlijk ontbijt klaar, gebakken ei met kaas en brood, kwark met honing, fruit, brood met een bijzonder soort lokale jam, koffie. Het was verukkelijk. En vlak daarna werd ik opgehaald om te gaan paardrijden. Samen met een groep Amerikanen heb ik de dag doorgebracht in de vallei bij Trinidad. Prachtige omgeving waar mensen in huisjes wonen waarbij je, je weinig zou kunnen voorstellen. Echte caraibische huisjes in the middle of nowhere. Mensen vervoeren alles incl zichzelf te paard, meeste zonder zadel en met hoedje op het hoofd. Alsof ik in een cowboy film was beland werden er naast ons in het veld stieren bij elkaar gedreven. De mensen hebben een paard voor de deur staan of een fiets, of niets. Ze gaan naar de stad te paard, fiets of benenwagen. De kleine vervallen huisjes hebben allemaal een mooie kleur en overal hangt de was buiten. Soms komt er een auto voorbij maar dat is zelden. Om je heen zie je verder vooral de vallei en de bergen. We hebben gezwommen bij een kleine waterval (klein door droogte denk ik) en ik heb in mijn eentje toen ik al klaar was met zwemmen even koffie gedronken op het pad richting de watervallen bij een man die de koffiebonen zelf stampte in een enorme vijzel terwijl hij daarmee een lied maakte en erbij zong. De koffie was lekker! Ik ben enorm fan van de cubaanse koffie, lekker sterk en er is altijd suiker! De man las na zijn lied en de koffie mijn hand...dat was niet erg positief dus dat vergeet ik gewoon weer heel snel ;P. Ik zou iig heel lang leven, dat is fijn, maar echt gelukkig helaas niet haha. Gelukkig geloof ik dat je vooral zelf je eigen geluk in de hand hebt (mooie woordspeling toch?). En sorry, maar meneer, kijk eens waar ik zit? Dan mag ik mezelf gelukkig prijzen toch?
Iedereen in de groep had tijdens de rit ontzettende jeuk overal. Even later vertelde Mallan me dat dit heel normaal was in Trinidad vanwege de wind en idd het zand, dat ook zij er die dag heel erg last van had gehad. Op de weg terug te paard hebben we lekker gegeten bij een klein hutje waarbij er een gat in de grond diende als toilet en een man in een ander hutje zijn repetoire op zijn gitaar aan het voorbereiden was alvorens hij ons kwam verblijden aan tafel met zijn liedjes. Al snel moesten we mee muziek maken en meedansen. Ik ben weer mooie herinneringen rijker!
Tot mijn schrik was het bij terugkomst in Trinidad inmiddels alweer 17.00 uur en ben ik na een hele snelle douche heeeeel snel door het dorp gelopen, om nog zoveel mogelijk te kunnen zien voor de zon onderging (stomme slaperigheid). Dit zorgde voor mooie plaatjes, een bijzonder mooie stad bij een mooie zonsondergang! En toen de zon eenmaal onder was heb ik internet gevonden! (jeejh). Als grote toevalligheid zal ik bij het internetcafe naast het Nederlandse meisje uit het vliegtuig, bizar toch? Leuk om even verhalen uit te kunnen wisselen in de eigen taal. Zij was vooral opgelucht dat de jeuk die zij had dus geen allergie was maar gewoon een Trinidad kwaaltje, die iedereen had. :)
Om 20.00 uur stond Mallan weer gastvrij met eten klaar in de Casa. Dit keer varkensvlees. En alhoewel het echt heerlijk was, mijn lichaam kreeg het niet voor elkaar om meer dan 3 happen te nemen van het vlees, ik was weer misselijk. Ik schaamde me diep maar heb het niet op kunnen eten. Gelukkig de banaan, salade en brood wel.
Die avond wilde ik toch heel graag naar buiten, ondanks dat ik alleen ben, dit was een hele grote stap voor mij want het moet wel veilig voelen. Met grote passen ben ik naar Plaza Mayor gelopen, hét plein waar elke avond buiten wordt gedanst en muziek wordt gemaakt. Onderweg waren er genoeg mensen op straat gelukkig. Eenmaal op het plein zaten er honderden mensen op de trappen en dus kon ik er gerust tussen gaan zitten. Ik werd een aantal keer gevraagd om te dansen, maar ik durfde niet, haha. Dat komt vast nog wel. Met een flesje water heb ik goed gekeken naar alle salsadansende locals en toeristen en na 1,5 uur genieten ben ik rustig aan teruggelopen. Er waren gelukkig genoeg mensen op straat, en anders kon ik gewoon overal een taxi nemen, ik voelde me dus veilig genoeg. Dat was fijn om te merken.
Vanmorgen wederom een heerlijk ontbijt gekregen, ik heb alle spullen weer ingepakt en ben dit keer blij de bus ingestapt. De ticket die ik hiervoor had gekregen was echt een mini klein vodje (bij inlevering van mijn verkregen E-ticket haha) en ik maakte me daar wel wat zorgen om, maar blijkbaar was dat vodje idd gewoon mijn ticket voor de terugreis. Ik heb in de bus 6 uur lang heerlijk muziek geluisterd en genoten van de uitzichten, die ik op de heenweg dus gemist had. Een genot, gewoon lekker relaxen in de bus, beetje kijken en niets doen. Het voelde als even bijkomen.
Eenmaal terug in Havana stond Maikel me alweer op te wachten, zwaaiend naar de bus, met een big smile. Eenmaal uit de bus kreeg ik wederom een dikke knuffel (en Maikel is groot, dus het is een goede knuffel) en zorgde hij voor mijn koffer en mij door bij alle op- en afstapjes en trapjes een hand te bieden en zo liepen we samen naar zijn oldtimer. Echt kletsen kunnen we niet maar dat is helemaal prima. Eenmaal bij de auto zei hij "Close your eyes" ...."Now Open" en toen kreeg ik een bloem....'Welcome back in Havana!'. Dat is toch lief? Wederom brok in mijn keel door gastvrijheid en vriendelijkheid. In de auto op weg naar de casa ging de radio op 10 en zaten we schouderschuddend (oefenen Anja, oefenen!) te genieten van de salsatonen uit de radio. Nu lig ik lekker op bed dit te typen en Osmany belde net nog naar de casa. "How was Trinidad? I'll be there at 8 tommorow okay? Did you practice in Trinidad?".
Euhhhh 'i did..in the car back....".
Shit. Morgen hard aan de bak!
The first dance!
Inmiddels ben ik alweer 3 nachten op Cuba en is deel 1 van de reis bijna ten einde, want 6 januari ga ik deel 2 alweer tegemoet: Trindad. Maar laat ik bij het begin beginnen!
Donderdag 2 januari vloog ik via Parijs richting Havana, Cuba. Een reis van in totaal 23 uur, van deur tot deur. Om 06.00 uur vertrok ik samen met Marcel van huis en na een lastig afscheid, een korte vlucht naar Parijs en een lange vlucht naar Havana, kwam ik om 5 uur Nederlandse tijd, 23.00 uur Cubaanse tijd, bij de Casa aan in Havana. Ik vloog met Air France en dat is zeker een aanrader want ik heb nog nooit zo lekker gegeten in een vliegtuig. De Fransen zijn dan misschien onvriendelijk en arrogant (is mijn mening, vooral als je geen Frans spreekt), eten klaarmaken kunnen ze zeker wel. Polenta met kip en roomsaus, broodjes met brie, een meergranen rijst salade met kaas en als toetje de lekkerste chocomouse die ik ooit gegeten heb! En dat in een vliegtuig.
Alle emoties waren aanwezig tijdens de vliegreis, van huilen bij opstijgen (lekker dramatisch...net als in de film) tot blijdschap omdat ik er zo'n zin in had en eindelijk onderweg was tot paniek "wat the F ben ik in godsnaam aan het doen!". Eenmaal geland in Havana kwam ik in contact met wat andere Nederlanders, ik had de hele vlucht nog geen Nederlands gehoord en nu ineens stonden ze allemaal om me heen waaronder 1 meisje die ook alleen ging reizen. Bij de douane moesten we bijna 1,5 uur in de rij en zo ook bij de koffers, god wat was ik moe. Uiteindelijk kon ik met koffer naar buiten en daar stond Maikel, hij doet al mijn Transfers in Havana, met een bordje "Anja" en ik was zo blij om hem daar te zien staan dat ik hem volgens mij de gulste glimlach ooit heb geschonken! Ondanks de lange rijen en dus uren wachten stond hij er nog, het voelde als thuiskomen omdat er iemand op me stond te wachten en me hartelijk ontving met een dikke knuffel! Dat hartelijke is iets Cubaans vind ik. Hij zou me naar de casa brengen. Na snel wat geld te wisselen konden we gaan!
Hij bracht me in een prachtige oldtimer naar de casa en ik keek mijn ogen uit, de big smile wilde niet meer weg, ik was zo blij dat ik er eindelijk was en echt kon gaan beginnen. In de casa werd ik letterlijk met open armen ontvangen door Maria, de eigenaresse en wat was ik blij dat ze me gelijk mijn prachtige kamer liet zien, sleutels gaf, en me lekker liet gaan. Ik wou zo graag slapen. Snel een douche, ik kreeg nog water van Maria (vlak nadat ik liep te balen niets te hebben gekocht, dus ik werd daar enorm blij van) en zo rolde ik tevreden, zonder dorst, mijn heerlijke bed in. Maria praat gezellig Spaans met me en ik klets in het Engels, het heeft iets grappigs want we begrijpen elkaar volgens mij nog best aardig haha. Ze had het over een feest, of dansles morgen, dat wist ik niet zeker, maar ach dat zou ik later wel zien.
De volgende morgen was ik vroeg op, toch last van een jetlag helaas, ondanks dat ik laat aankwam en gelijk kon slapen. Ik vond het spannend om mijn kamer uit te komen want ik wist niet precies hoe het geregeld was met ontbijt en ik was best vroeg (7.30 uur). Gelukkig werd ik met open armen ontvangen door een dame die het ontbijt klaar stond te maken, ik kreeg een dikke kus op mijn wang en ik kreeg er tranen van in mijn ogen uit dankbaarheid voor dit warme ontvangst en de zorgzaamheid. Ook zij spreekt lekker Spaans tegen me en ik zeg af en toe "SI!" of "No" en soms kijken we elkaar niet begrijpend aan, en dan gaan we gewoon weer verder.
Ik ben die morgen na het ontbijt Havana even ingeweest om de sfeer te proeven en jeetje wat een bizarre stad, echt zoals in de film en op de foto's. Vervallen statige woningen waar de wanden het lijken te begeven, aangetast door het zoute zeewater en de zilte lucht, er is (vrijwel) geen onderhoud gepleegd en je zou denken dat daar niemand achter zou kunnen wonen. Maar achter de muren die bijna voor je ogen afbrokkelen wonen vele gezinnen. Als hier niemand zou wonen zou het een spookstad heten, zo vervallen is het. Toch heeft het iets heel moois. Kijkend naar de gebouwen, met open mond, vliegen de oldtimers aan je voorbij, ze blijven maar langsrijden, en dat verbaasde me serieus, je weet dat het zo is en toch denk je "zou dat echt zo zijn?". Ja, het is echt zoals in de film. Er lijkt een geur te hangen van kokos en benzine. Als er veel verkeer langskomt zie je en voel je de uitlaatgassen om je heen hangen in de stad. Er zijn prachtige pleinen, kleine straatjes vol was uit de ramen van de huizen en op de balkons, spelende kinderen in lanen die je doen denken aan oude films, en Cubanen die samen een spel doen langs de drukke wegen. Ik slaap aan de boulevard, de Malecon, het weer is niet super en de zee is daarom heel ruig en slaat elke keer de boulevard op, over de straat heen. Het heeft iets bevrijdends. Hij slaat zichzelf keihard over de oevers. Ik heb door het oude deel van Havana gelopen en kwam enkel Cubanen tegen, geen tourist te bekennen. Iedereen is vriendelijk en gelukkig niet opdringerig zoals ik verwacht had.
Na mijn wandeling ben ik me gaan omkleden voor de 1e dansles. Wat was ik zenuwachtig. Ik wachte rustig in mijn kamer tot Osmany, mijn dansleraar in Havana, bij de casa zou komen. Hij was gelukkig vroeg. Ook hij is heel hartelijk en gelijk geruststellend toen ik aangaf dat ik zenuwachtig was. Hij gaf aan dat Maria jarig was (oeps) en dat we daarom niet in de woonkamer konden dansen zoals de bedoeling was. Mijn eerste reactie daarop was "Wat....is Maria jarig..." en ben haar gelijk gaan feliciteren en gaf aan dat ik dat niet begrepen had. Zij zei in het Spaans tegen een vriendin die er was "Waarom denkt ze dan dat al die versiering er staat". haha. Er was een enorm altaar gemaakt met doeken, beelden, offers (fruit, geld en drinken) en verlichting, ik dacht vanwege kerst en nieuwjaar haha. Dat was dus het feest waar ze over had gesproken. Osmany en ik moesten dus dansen in mijn kamer. Dat was helemaal prima, en vooral heel grappig want het was wel wat krap. Osmany legde de basisstappen aan me uit, dat ging goed. Toen figuren die je kon dansen, ook dat ging wel oke. Toen moesten we alles samenvoegen en samen dansen en toen dacht ik "Holy Crap, Salsa is best moeilijk". Het duizelde me al snel maar ik probeer gewoon door te gaan als het moeilijk gaat. Osmany is heel vriendelijk en bevestigd me veel in hoe ik het doe, hij geeft aan dat ik snel leer, maar soms voel ik me best een beetje een hork. Dansles in de hitte is best pittig en ik was dan ook intens gelukkig met de 1e pauze na een uur. 3 uur lang hebben we gedanst, en wat heb ik ervan genoten. Ik moest wel een beetje lachen omdat ik vaak gewoon lekker heb gedanst op salsa muziek, maar gewoon op gevoel. Nou dit is echt wel andere koek, er zit een hele techniek achter, vooral alle draaien zorgen ervoor dat ik flink aan het duizelen was. Tegelijkertijd luisteren naar het ritme, de stappen uitvoeren terwijl de armen van alles moeten doen, zonder vaste patronen, en daarbij voelen wat de man aangeeft wat je moet gaan doen vind ik echt heel lastig. Ook het ontspannen in de dans vind ik lastig, ik blijf denken ipv voelen.
Na het dansen, en uitpuffen, werd ik voorgesteld aan de zoon van Maria, Ricardo, die Engels spreekt (fijn!) en hij gaf aan dat ik van harte uitgenodigd was op de verjaardag. Super lief en super gaaf natuurlijk, maar ook spannend. Ik wilde een vakantie waarbij ik vooral met mensen uit Cuba in contact zou zijn, nou dat krijg ik dus blijkbaar. Vanaf 4 uur werd ik verwacht. Die middag, na het dansen en voor de verjaardag, ging ik op zoek naar eten, want 3 uur sporten, want dat is het, zorgt voor een hongerige maag. Ik vond een tentje vlakbij het Capitolo met pizza. Mensen kijken wel wat vreemd naar een vrouw alleen in een eetgelegenheid zit en als ik alleen over straat loop, maar ik moet daar nog vooral om lachen. Soms heb ik de neiging om mijn tong uit te steken, maar dat gaat misschien wat ver ;). Na rond te hebben gelopen lekker even met thuis gebeld, wat was dat fijn! En om 16.00 uur zat ik klaar in de kring op de verjaardag van Maria tussen haar familie die ook allemaal lekker Spaans tegen me gingen kletsen haha. Ik had toch een cursusje moeten doen geloof ik. Ik kreeg een heel buffet aan zoetigheden aangeboden en overal werd van opgeschept. Jeetje wat was dat lekker! Een buffet van zoetigheden was die avond mijn avondmaal.
Na een uurtje kwam het bier erbij, wat door een van de tantes continu bij mij werd bijgeschonken (rustig drinken Anja, rustig drinken, je hebt een jetlag en het is warm) en al snel ging de muziek (nog) harder en werd er gedanst in de woonkamer. Maria stond erop dat Ricardo salsa met mij zou dansen. Ken je de scène van Dirty Dancing waarbij Baby op de voet van de man gaat staan bij haar eerste dansles? Nou ongeveer zoiets gebeurde mij met het dansen met de zoon van Maria. Hij wilde wel even zien wat ik had geleerd van Osmany. Ik was alles alweer kwijt want ik werd zenuwachtig door alle blikken die toekeken en al snel deed de voet van Ricardo best wel pijn. Hij kwam niet meer bij van het lachen, gelukkig kon ik er zelf ook een beetje om lachen :P. Ik kreeg nog een cd van ze mee met lekkere salsamuziek, super lief, en met alle vrouwen hebben we gedanst in de kamer. Ineens werd me ook het altaar duidelijk, mensen die binnenkwamen moesten bellen met een belletje en deden een offer (geld in een mandje) en deden een gebed. Osmany vertelde me de volgende dag de betekenis van alle kleuren en beelden, alles staat voor een bepaalde god, elke god heeft zijn eigen kleur, symboliek, en zelfs een eigen dans. Rond 10.00 uur ging ik slapen en hoorde ik het feestgedruis nog rustig doorgaan op de achtergrond.
Gisteren was het ontbijt van fruit, koffie, verse sap en warme melk van Maria weer geslaagd, waarbij Maria me, volgens mij met haar vader, gezelschap kwam houden. Osmany kwam weer op tijd binnen voor de 2e les. Dit keer moest ik op hakken dansen en dansten we wel in de woonkamer. De ramen stonden wijd open en het geluid van de zee mengde zich met de salsatonen en de instructies van Osmany "Uno, dos, tres...cinco, seis, siete". We trokken wat bekijks want er gingen mensen voor de ramen staan kijken naar de les. Ik dacht steeds "ja, gaaf he, dansles op Cuba, hier, bij de Malecon? Vind ik ook hoor...net een film toch?" :D. Ik was een beetje afgeleid, dat wel.
De dansles was erg heftig, vooral de draaien en de hitte. Mijn voeten doen er serieus nog steeds zeer van. De blarenpleisters zijn inmiddels in gebruik! We begonnen met een warming up, herhaalden gelukkig alles van de dag ervoor en hij leerde me vervolgens een andere manier van salsa dansen. De 1e les waren de stappen op tel 1,2,3 rust 5,6,7 rust. Nu was er een beweging op elke tel door een extra mini stapje op 4 en 8. Zo herhaalden we alles van gisteren maar dan met het extra stapje erbij. Dat ministapje zorgde voor een aantal flinke misstapjes maar ja, ik ben nog lerende zullen we maar zeggen. Daarnaast wat extra stappen geleerd en extra figuren geleerd en vooral heel veel gedraaid. Ik heb me 3 uur lang het leplazerus gezweet :). Het laatste uur gingen we in op de rest van het lichaam dat meebeweegt met de stappen. Je zou denken, dat gaat vanzelf, nou helaas dat is dus niet zo, bij mij niet iig. Jeetje die schouderbewegingen kreeg ik er maar niet goed in en die heupen wilden nou ook niet echt wat ik wilde. Daarnaast bonkten mijn voeten mijn schoenen uit en begon mijn rug zeer te doen van de nieuwe bewegingen. Ik had het zwaar. Osmany had het wel door maar wilde ook dat ik gewoon doorging. Een goede docent dus! Na 3 uur was ik gesloopt en duizelde mijn hoofd. "Morgen weer een dag".
Na een douche ben ik op sportschoenen, heeeeel rustig aan, op zoek gegaan naar een heerlijke lunch bij Meruda, een tip van Martin van Cuba Moves you. En wat heb ik lekker gegeten, want wat had ik weer trek. Daarna ben ik naar 'Museo de la Revolution' geweest. Bijzonder om te zien en om een beeld te krijgen van hoe het in Cuba werkt. Toen ik overal de bewaking zag drong het denk ik pas echt tot me door. Het oude paleis is prachtig en vooral alle rekwisieten waren bijzonder te noemen, van de Pincet van Ché Guevara tot het pistool van Batista en de typmachine van Fidel. De teksten van Fidel hangen vrij groot aan de muur en staan in groot contrast met hoe de mensen hier leven. Buiten stonden oude vliegtuigen, motoren en schepen zoals het jacht "granma". Ook staan er resten van een Amerikaans vliegtuig wat is neergeschoten, waarbij de plaatjes er toch echt heel anders uitzien dan de resten zelf. Evenals een raket dat gebruikt zou zijn....maar ach haha.
Hierna ben ik nog even door Havana gelopen maar al snel weer terug naar mijn Casa gegaan want mijn voeten deden heel erg zeer. Ik heb met een flesje water lekker op de rand van de Malecon tussen de Cubanen gezeten, uitkijkend over zee. Gewoon lekker mensen kijken en mijn benen laten rusten en daarna lekker op mijn kamer gezeten en even een powernap gedaan, met de benen omhoog, want die avond zou ik met Osmany naar de Casa de la Musica gaan dus ik moest wel even fitter worden. Ik ben de avond voor het eerst in mijn eentje echt uit eten geweest, ook spannend maar wat was het weer lekker. Wederom een tip van Martin, bij Castropol. Eenmaal terug bleek dat Osmany geen taxi kon krijgen door het slechte weer. Toen ben ik gewoon lekker op mijn kamer gaan liggen en dit verhaal gaan typen die ik hopelijk binnenkort aan jullie kan sturen.
Overmorgen ga ik met de bus naar Trinidad, hopelijk paardrijden. En even mijn voeten rust gunnen, daar kijk ik wel even naar uit. Al zal ik het dansen ook wel even gaan missen. Maar over 4 dagen starten we gewoon weer! Buenos Noches!